zaterdag 30 november 2013

Eeuwige roem ligt aan de overkant

Na anderhalf jaar en drie mislukte pogingen om samen de 1. FC Kleve te bezoeken - afgelasting, familie-besognes en ziekjes gooiden afwisselend roet in het eten - is het Tertius en mij nu dan toch eindelijk gelukt.
Strak een uur voor de wedstrijd zet Ute mij af op de nagenoeg lege parkeerplaats aan de Stadionstraße. Niets wijst in dit verstilde stukje goudkust van Kleve op een forse toestroom van voetbalfans. Utes Seat rolt de Stadionstraße uit, ik trek mijn capuchon over de kop en begin mijn weg te zoeken naar de lichtmasten van de Volkspark Arena, die hoog boven de huizen van dit wijkje uittorenen.
De huizen van dit heuvelachtige terrein staan zo ongeveer tegen het stadion aangebouwd. Zo kom ik telkens vlak aan de heilige grond voorbij, maar overal stuit ik op gesloten hekken en poorten. Pas na een lange tocht, waarbij ik heuvel op en af ga, bereik ik een parkeerterrein aan de geheel andere kant van het stadion. Daar is volstrekt niets loos, althans wanneer ik naar rechts kijk, waar het stadion ligt. Aan mijn linkerzijde is wat meer leven in de brouwerij - zij het met name bóven de grond, want hier ligt een kerkhof waarvoor een drietal auto`s geparkeerd staat, wat erop wijst dat binnen een handjevol mensen mijmert of treurt om verloren geliefden.
Dan zie ik Tertius in soepele stijl aan komen benen. Kloeke pas bergop.
De begroeting is hartelijk. We hebben elkaar lang niet gezien, en zijn beide blij dat het er eindelijk weer eens van komt.
Vol verwachting snellen wij naar de kassa, waarin al evenmin leven huist als in de honderden graven aan de overzijde.
Dan maar steels het stadion in sluipen, besluiten wij, als wij zien dat een toegangshek een metertje open staat. We kunnen tot onze stomme verbazing zomaar het veld oplopen in het stadion van deze Regionalliga-club. Niemand die ons terugfluit. Maar ja, er ís ook niemand.
"Gaat het wel door, Tertius?", vraag ik benauwd, bang voor een nieuwe sof in onze odysseus naar de 1. FC Kleve.
"Vast wel... we zijn ook wel wat vroeg..."
We besluiten daarom eerst maar het kerkhof een bezoekje te brengen. Over fraai onderhouden paden langs veelvuldig en onnoemelijk leed bereiken wij een ruim opgezette ereplaats voor soldaten die gesneuveld zijn in de Eerste Wereldoorlog. Er liggen en staan verse boeketten en kransen, troostbloemen voor de gesneefde arme drommels van de Grote Oorlog. Blijkbaar was een recent nog een herinneringsbijeenkomst. Wij verzinken beiden in stilte. We lezen de namen van Duitse soldaten, en Nederlandse. Een anonieme Sowjet rust hier ook. Droeve roem die na bijna honderd jaar nog altijd respect afdwingt.
******
In de verte horen wij het doffe bôôkkkk... geluid van bal die door voetbalschoen getroffen wordt - leer op leer. Op zoek naar dat geluid dus.
Opnieuw omcirkelen wij in ruime baan het halve stadion, om dan via een nagenoeg verlaten doorgang bij een piepklein loketje te geraken. Daar blijkt dat wij bij een bejaard stel een kaartje voor 3 euro moeten kopen. Aansluitend sprint de vermoedelijke dochter van de oudjes, die bij de kassa met hen stond te kletsen, voor ons uit om heel officieel ons kaartje te scheuren voordat we een bijveld van het stadion mogen betreden. Ze is charmant en zal straks even bevallig de koffie schenken in de kleine kantine naast het bijveld.
"Spelen ze op het bíjveld?", vraag ik Tertius verwonderd, terwijl ik vaststel dat dit tweede veld tientallen meters lager ligt dan het stadion. Vanaf onze stek bij de mini-kantine kijken we tien meter naar beneden, waar op kunstgras opgewarmd wordt door de beide teams van vandaag.
"Ja jôh... maar dit is dan ook het tweede team. Zeg maar de 2. FC Kleve!", lacht Tertius. "Had ik je toch van tevoren gezegd?"
Was mij compleet ontgaan. Sta ik vandaag naar een twééde te kijken..! Niks maar voor mij eigenlijk, maar ach, nu we er toch zijn... eigenlijk wel lollig, zo´n potje voetbal voor hulpbehoevenden, waarin we onszelf als veldvoetballers van vroeger volop herkennen.
Afgezien van de nummer 7 van de gasten uit Bedburg-Hau, een fijnbesnaarde spelverdeler met een fluwelen trap en akelig precieze voorzetten, is het niveau pover tot zeer pover. De koffie van die leuke dochter is een stuk beter.
"Tja..", peinst Tertius, "voor de eeuwige roem moet je niet hier zijn. Die ligt hier aan de overkant."
******
1. FC Kleve II - SGE Bedburg-Hau 05, 17 november 2013: 1-1 (0-0), Bezirksliga. Toeschouwers: 50.
******
(Foto´s: een uur voor de aftrap is er nog geen stormloop op het loket voor wedstrijdkaartjes * via een melancholiek pad verlaten wij het stadionterrein weer * op het prachtige kerkhof aan gene zijde van het stadion valt een indrukwekkend eerbetoon aan gevallen soldaten uit WO I te bewonderen: 'Ich hatte einen Kameraden' * weer terug in het rijk der levenden kijken wij vanaf grote hoogte, welhaast vanaf een wolk, neer op het roemloze gespartel van 1. FC Kleve II - foto´s van Rißmann)

zondag 10 november 2013

Handtekening van Diego

Afgelopen vrijdag hadden Phil en ik voor De Roodbroek een fantastisch interview met Haarlem-legende Gerrit Peijs (maar liefst 368 keer in Haarlem 1, alleen Beer Wentink en Piet Groeneveld gingen daar overheen). Aanvankelijk hield de voormalige roodblauwe ijzervreter de boot een beetje af toen we hem benaderden voor een vraaggesprek. Peijs vreesde dat we alleen maar jubelverhalen uit het nostalgische verleden wilden horen, en dan had hij er eigenlijk niet zo veel trek in. Toen hij echter vernam dat recent nog Misha Salden enkele flink kritische noten had gekraakt in het interview dat wij met hem hadden gedaan voor De Roodbroek, en dat wij dat bovendien heel interessant hadden gevonden, sloeg de stemming bij Gerrit Peijs acuut om: "Okee, ik doe mee!"
Aan het einde van een uitermate genoeglijke ontmoeting met onze Haarlem-held kwam onvermijdelijk even de verleiding bij mij bovendrijven om meneer Peijs nog om zijn handtekening te vragen. Je wordt immers toch weer even dat knulletje van 14 als je daar tegenover een van je grote voetbal-idolen zit. Maar net zoals tijdens eerdere interviews met grootheden als Joop Böckling en Alwin Leysner, wist ik me toch te beheersen: niet om een handtekening vragen, kom op Rißmann, dat kan écht niet meer hoor!
Des te grappiger was het dan ook toen ik mij, eenmaal thuisgekomen, plots bedacht dat Gerrit Peijs zijn mailadres voor me op een briefje had geschreven... had ik dus tóch min of meer zijn handtekening gekregen - zonder erom te hebben hoeven vragen!
Diezelfde nacht hield het thema handtekeningen vragen me kennelijk nog altijd bezig want ik droomde dat ik mij met een blocnote in de hand bij de spelersbus van Bayern München posteerde, vastbesloten om de kittige linksback Diego Contento een krabbel te ontfutselen.
Nu heb ik niets, maar dan ook he-le-maal niets met Bayern - wél met die guitige eeuwige reserve-verdediger.
(Onbegrijpelijk lijkt het, dat de zwaar getalenteerde Contento maar op de bank blijft plakken bij Bayern. Maar allez, Diego is natuurlijk wel geboren en getogen in München - dat bindt hem, de club en de fans in de stad enorm).
Ik weet niet wat ik precies aan en door elkaar hebt geknoopt in deze droom, maar aardig is het wel om te merken dat je toch altijd een beetje dat kind van vroeger blijft.
Ik beloof dan ook plechtig, dat ik voor Diego Contento die ene keer mijn volwassen principes zal laten varen als de spelersbus van Bayern bij mij in de straat stopt: "Herr Contento, können Sie mir ein Autogramm geben?"
******
(Foto van Gerrit Peijs door Rißmann)

Valeriy Sitalo, onze man of the match

Zoals gebruikelijk zijn Adje ik ruim van tevoren present in het stadion. Vandaag een uur voor aftrap. We krijgen daardoor royaal de gelegenheid om ons te vergapen aan de welhaast zinderende warming-up van de doelmannen uit Karagandy, onder leiding van de ons onbekende, maar in ieder geval uitermate gedreven keeperstrainer Valeriy Sitalo. Ze zijn al eventjes bezig als wij ons rond achten als toeschouwers melden en houden pas op het allerlaatste moment met hun oefeningen op. Er is dan minstens een uur keihard voorbereidend gewerkt door oom Valeriy en zijn neefjes.
Ademloos zien wij tussen acht en negen hoe Valeriy Sitalo de beide doelwachters uit Kazachstan als een bezetene met strakke pegels bestookt, verdekt op ze schiet na een trits kolderieke schijnbewegingen, jongleurtrucjes vloeiend met ze doorneemt (voor het beeld hierbij: denk aan een zeehond die een balletje met zijn snuit hooghoudt, en dat dan met drie balletjes, in een moordend tempo), en telkens wisselt van het ene doel naar het andere. Tussendoor knuffelt en schouderklopt Sitalo er lustig op los met zijn keepersduo. De beide heertjes sluitposten van dienst komen werkelijk niets te kort.
Allemachtig, wat een kerel, die Sitalo. Hij straalt brandende gretigheid uit, heeft imposante looks en wij begrijpen niet waarom hij niet gewoon zelf in het hok gaat staan, straks tegen AZ.
Nog voor de bal gaat rollen, weten wij al dat Valeriy Sitalo onze man of the match is. En inderdaad houdt zijn afgetrainde beschermeling Stas Pokatilov het doel van Shakter lange tijd schoon met soepele en katachtige saves. Pas na een krap uur capituleert hij, voor een stevige dwarrelbal van Celso Ortiz. Wellicht had hij zelfs 90 minuten lang de nul kunnen houden als zijn ploeg voor de wedstrijd haar goede gebruik van schaapje slachten op de middenstip had mogen doorvoeren. De UEFA liet deze creatieve wijze van het aanroepen der Goden echter niet toe.
Maar nóg zekerder van een zwaarbevochten 0-0 was Shakter ongetwijfeld geweest als de oude Sitalo zelve ten strijde was getrokken tegen AZ. De mysterieuze keeperstrainer, die in zijn actieve carrière nooit verder kwam dan een handvol wedstrijden in vage Oostblok-competities, had daarmee als 43-jarige wellicht van mysterieuze naar magische proporties kunnen groeien voor het oog van voetbalminnend Europa.
Dat gebeurt vandaag helaas niet, en het zal wel nooit meer gebeuren ook voor de oude Sitalo. Adje en ik koesteren onze fraaie keepersontdekking echter niet minder bewonderend voort, in alle stilte van de anonimiteit rondom dit mysterie uit het Oostblok.
******
AZ - Shakter Karagandy, 7 november 2013: 1-0 (0-0), groepsfase Europa League. Toeschouwers: 9.778.
******
(Foto´s: Valeriy Sitalo, zó druk aan het werk met zijn twee pupillen, dat hij nauwelijks goed te fotograferen valt - foto´s van Rißmann)

woensdag 6 november 2013

Met JP naar de top

Toen afgelopen voorjaar bekend werd dat FC Eindhoven in zee zou gaan met de debuterende hoofdtrainer Jean-Paul de Jong, meldde ik subiet aan mijn Eindhovense connectie Yvonne dat ze de champagne alvast koud kon zetten. Want met JP aan de macht kon FC Eindhoven de promotie eigenlijk nauwelijks ontgaan.
Nu roep ik wel eens vaker wat. Uit enthousiasme. Optimisme ook. Euforie. Dat weet Yvonne. Ze reageerde lauwtjes op mijn jubel. Het afgelopen rampseizoen van haar FC lag nog te vers in het geheugen.
Maar zie: op een derde van de competitie draait FC Eindhoven keihard mee boven in de Jupiler League. Mijn Utregse idool JP heeft de wind eronder. In de zeilen ook.
In het bekerduel tegen het dolende NEC is niet zo veel te zien van het het dwingende Sturm und Drang-voetbal dat voetbalgod JP dagelijks predikt in het Eindhovense. Wellicht zenuwen bij de jonge spelersgroep. Het is ook al zó lang geleden dat Eredivisie-voetbal vanzelfsprekend was in de blauwwitte tempel van de FC. En dan imponeert zelfs het bezoek van de hekkensluiter van de Eredivisie.
Na afloop van de wedstrijd, die nipt met 0-1 verloren gaat, kaarten Yvonne en ik met de club-archivaris na in de catacomben van het Jan Louwers Stadion. Uit mijn ooghoeken zie ik twee keer een getergde JP voorbij benen. Met gramstorige kop op de weg naar de persconferentie, en tien minuten later weer terug, nu met opgeheven doch onverminderd toornig hoofd.
JP is duidelijk niet tevreden met 0-1 tegen een Eredivisionist. JP had gewoon door willen bekeren, en hij weet dat het gekund had. JP is namelijk een winnaar. En daarom ploppen straks in mei of juni de kurken in Eindhoven.
******
FC Eindhoven - NEC, 29 oktober 2013: 0-1 (0-1), 3e ronde KNVB-beker. Toeschouwers: 1.314.
******
(Foto´s: stilleven van de administratie van FC Eindhoven * op weg naar huis haal ik de spelersbus van NEC in, de koplampen schijnen tevreden in mijn achteruitkijkspiegel - foto´s van Rißmann)

zondag 27 oktober 2013

Daar boven op die berg

We zijn helemaal dol op voetbal en daar hebben we echt veel voor over. Dat mogen wij graag tegen elkaar zeggen, tegen onze volgers ook, en we maken het ook écht waar.
Het offer is vandaag echter wel érg groot. Maar okee. Het gaat hier wel om de Betzenberg.
Na een lange, lange autorit parkeren we aan de uiterste periferie van Kaiserslautern. Vanaf daar volgt een lange, lange pendelbustocht naar de voet van de Betzenberg. Plus een lange, lange mars door een woud, temidden van in alle hoeken en gaten zuipende en pissende supporters. Arme bomen.
En dan nog die Betzenberg op.
Maar ook dán ben je er nog niet. Want het stadion is gebouwd op een krappe berg. Dat leidt tot nauwe doorgangen rondom het stadion, waar wij bijna helemaal omheen moeten.
Hijgend slepen wij ons buitenom, maar dan opeens weer binnendoor, door een overbevolkt horeca-gewriemel van jewelste. Wie hier een broodje besteld heeft, moet het in de lucht houden om niet elke seconde met zijn lekkers tegen iemand op te botsen.
Help...
Oude angsten spelen op. Sigourney Weaver in Copycat. Wanhopig, duizelend, gevloerd, machteloos spartelend op de grond.
Wat een hel.
Maar dan ineens de rust, bovenin de top van het eivolle stadion.
Een eenzame man, met zelf meegenomen boterhammetjes en appelsap zit erbij alsof hij naar Almere City tegen Jong FC Twente zit te kijken.
Paniek ebt weg.
******
1. FC Kaiserlautern - Karlsruher SC, 20 oktober 2013: 2-2 (1-1), 2. Bundesliga. Toeschouwers: 45.293.
******
(Foto: eenzaamheid in het nagenoeg uitpuilende stadion van Lautern - foto van Rißmann)

Proost op de ICE

Met de ICE zoeven Martin, Peter en ik van Köln naar Frankfurt. Met 300 kilometer per uur. En een drankje aan boord. Niemand de Bob. Daar kan geen bolide tegenop.
De fans in Frankfurt zijn luid. Dat is fraai.
Wel is dit helaas een hopeloze zaadpot.
De bierkraan is echter geduldig.
Oudere vrouwen bestoken ons op het station van het vliegveld van Frankfurt.
Wij weren ons dapper.
******
Eintracht Frankfurt - 1. FC Nürnberg, 19 oktober 2013: 1-1 (0-0), 1. Bundesliga. Toeschouwers: 50.200.
******
(Foto´s: Peter Wijker zwicht op Frankfurt Flaghaven voor de immense druk van een vrouwelijke fan * stevige spandoekenkritiek op de FIFA van de politiek bewuste Frankfurtse aanhang * Fans ohne Ende in Frankfurt - foto´s van Martin van Geel (midden en onder) en Rißmann (boven)

Het is goed

In ´s-Hertogenbosch
Is het zo donker
Tijden weleer
Kunnen niet meer
Maar wanneer je vrede voelt
Met klein geluk
Dan is het goed
******
FC Den Bosch - Excelsior, 18 oktober 2013: 3-2 (2-2), Jupiler League. Toeschouwers: 3.294
******
(Foto´s: in ´s-Hertogenbosch stralen de sterren * de fanatieke aanhang wijst de spelers van FC Den Bosch zowel in de eerste als tweede helft de juiste weg naar het vijandelijke doel - foto´s van Rißmann)

50 jaar Telstar

Samen met quasi-Telstar-hater Phil (als voormalig West-sider van allure móet hij wel anti-Telstar zijn) bezoek ik onder een huilende hemel de club die gedoemd lijkt om tot aan het einde der tijden in de Eerste Divisie te blijven ronddobberen.
Telstar.
Maar Telstar dobbert niet zomaar rond in de tweede profklasse - dat doet de club met genoegen. De vijftigjarige jubilaris is gezond, blij, en wars van ambities. Daar kan menig boedist nog een puntje aan zuigen.
Door het venster van de knusse supporterskantine staar ik over het verregende veld waar ik ooit een proefwedstrijd mocht spelen voor de reserves van Telstar. Ik was bij SVJ wekelijks in touw als veelbelovende linkshalf, maar speelde in die ene testmatch onverwacht laatste man. Als een toen al ouderwetse Ausputzer regisseerde ik mijn verdediging van twintig meter achter mijn voorstopper, en kapte ik á la Epi Drost de spits van de andere ploeg gelukszoekers een keer of drie uit. Dat was echter niet niet wat trainer Cor van der Hart wilde zien - hij zocht een moderne libero die zijn defendie op één lijn liet spelen.
Einde uitzicht op profloopbaan.
Als professionele liefhebbers laven Phil en ik ons dik 25 jaar later aan een waterballet op het veld, dat weemoedige herinneringen oproept aan Real Zaragoza - Ajax.
Achter ons zit een merkwaardige combi van een knulletje van 10 en een hitsige dertiger, die het duidelijk voorzien heeft op de moeder van deze minderjarige. Hete Henk heeft de kleine overduidelijk meegenomen om een goeie indruk te maken die moet leiden tot innige taferelen met mams. "Zeg straks maar tegen mamma dat ik het héél gezellig zou vinden om weer eens bij jullie te komen eten!"
Gezellig eten, ja ja. Met moeders als overheerlijk toetje.
En de regen, ze klatert vrolijk voort op de tijdloze voetbaltempel van Velsen.
******
Telstar - Helmond Sport, 13 oktober 2013: 2-3 (1-2), Jupiler League. Toeschouwers: 1.563.
******
(Foto´s: voor de wedstrijd wordt nog even een fris Telstar-hagelwit lijntje getrokken * striemende regen zorgt voor een melancholieke sfeer vanuit de warme, droge kantine - de klassieke score-korfjes van Telstar liggen her en der verwaaid * deze dappere ballenjongen (zijn functie staat groot op zijn buik en borst gekalkt) kreeg 90 minuten lang geen bal te doen * het elektronisch scorebord staat na 38 minuten stoïcijns op 0-0 en negeert daarmee dat Helmond Sport al twee doelpunten heeft gemaakt - de korfjes die op de ouderwetse wijze de score duiden, doen het overigens wel gewoon - foto´s van Rißmann)

Gouden Dageraad in Alkmaar

Hoewel hij in een ander vak zit dan Adje en ik, hebben we toch een hoop contact met onze maat Louis, die na vele jaren van mokkige absentie weer terug is gekeerd in de warme schoot van AZ. Louis is ooit afgehaakt toen Theo Vonk als trainer de dienst uitmaakte, in de Alkmaarderhout nog. Vonk had niet alleen oud-trainer Piet Schrijvers kapotgemaakt, wat Louis op zichzelf al onvergeeflijk vond, maar ook nog eens de club gebruikt als vehikel voor duistere spelerstransacties waarvan Vonk persoonlijk financieel beter werd.
Daar moet je bij Louis niet mee aankomen.
Maar de tijd heelt alle wonden, en nu zien we Louis schuin aan de overkant springen en zwaaien naar ons. "Even de Gouden Dageraad fotograferen", sms´t hij me, en ik zie hem langs de lange zijde richting uitvak benen. Adje en ik schateren om Louis´ vondst om de fanatieke kluit Grieken in het uitvak om te dopen tot Gouden Dageraad. Er zit ook echt wat in, Gouden Dageraad. Want wat zijn ze woest en door het dolle heen, al die uitzinnige PAOK-ultra´s. Ze hangen in de hekken, dreunen tegen het perspex en dagen de brave dames en heertjes van het AZ-publiek met wilde gebaren en hete liederen uit.
Maar daar moet je bij de Kaaskijkers niet mee aankomen.
Het nette Alkmaarse voetbalvolk is meer bezig met het pardoese vertrek van Gertjan Verbeek. Bedaagd wordt het wel begrepen maar niet gesnapt, dat Verbeek de laan uit is gestuurd. Ieder jaar Europa in, de beker gewonnen, geflirt met een landskampioenschap - hij heeft toch wel wat gepresteerd, die Verbeek. Maar ja, wel een keiharde tiran.
En met tirannen moet je in Alkmaar niet aankomen.
Langs de lijn is mijn oude Haarlem-held Martin Haar de verantwoordelijke man, niet voor het eerst als interim voor AZ. Ik gun de sierlijke Haarlem-vedette van weleer deze uren van stralen als eerste man. Wel is het jammer dat zijn zoon Dennis Haar zich probeert te profileren als gezaghebbende trainerbelofte voor de toekomst door herhaaldelijk opzichtig en driftig de dugout uit te stormen, in de hoop dat de camera´s hem registreren. Dat is het verschil met zijn vader: Haar senior heeft dat allemaal niet nodig. Die koestert zijn werk in de schaduw, met af en toe een zonnetje op zijn bol als er weer een trainer uitvliegt, en hij een paar weekjes in de spotlights aan de touwtjes mag trekken. En dan weer lekker terug de schaduw in.
Juist daarom is Martin Haar mijn ster, en zal zoon Dennis dat nooit worden voor mij.
******
AZ - PAOK Saloniki, 3 oktober 2013: 1-1 (0-0), groepsfase Europa League. Toeschouwers: 10.761.
******
(Foto´s: de bloedfanatieke aanhang van PAOK: de Gouden Dageraad (foto van Louis Kossen) * Salpi heeft het weer gedaan: 1-1 (foto van Rißmann)

zondag 29 september 2013

Eens per jaar

Eens per jaar zindert Nijmegen van spanning voor de traditionele burenruzie met Vitesse in de Goffert.
Eens per jaar moedigt het thuispubliek NEC óók aan wanneer de ploeg achter staat.
Eens per jaar tonen schoolgaande jongetjes ("Dat doen ze anders nooit, mevrouw") middelvingers naar het uitvak. Bijbehorende pappa´s vinden dat goed. Een enkele pappa vindt dat zelfs héél goed.
Eens per jaar stijgt NEC boven zichzelf uit. Vandaag ook weer.
Eens per jaar die bomvolle hut.
Eens per jaar een onvergetelijk spektakel. De stukken vliegen er dit keer ook weer vonkend vanaf.
Het is zwaar smullen geblazen voor de liefhebbers.
Maar dan gaat iedereen toch heel boos naar huis als het dappere Eniesee in extremis dan toch ten onder gaat.
Wegwerpgebaren, nijdige lichaamstaal en seizoenkaarten die cynisch en luidkeels ter overname aan worden geboden.
Treurig slotakkoord.
Nergens goed voor.
******
NEC - Vitesse, 29 september 2013: 2-3 (1-2), Eredivisie. Toeschouwers: 12.500.
******
(Foto´s: vol verwachting klopt ons hart: de serpentine-kanonnen spuwen dat het een lieve lust is tijdens de opkomst der gladiatoren * fraai stukje huisvlijt van de Nijmeegse fanatics * ijskoud legt Theo Jannsen aan voor de pingel die een 1-2 voorsprong voor Vitesse op gaat leveren - foto´s van Rißmann)

Niks in de lucht

"Ze hebben niks meer in de lucht. Niks, zeg ik je."
Verontwaardigd kijkt de vrouw haar man, zoon en dochter aan, die naast en tegenover haar zitten, in de bus op weg naar het stadion.
"Ze hebben écht niks meer in de lucht, sinds Van der Hoorn weg is!"
Gezin zwijgt gespannen.
"Ga maar na: Tommy Oar, 1 meter 50. Sjakie, 1 meter 50. En Van der Maarel. Ook 1 meter 50."
Tegenspraak blijft uit.
"Zo is het toch", besluit moeders, en kruist haar armen stevig over elkaar.
Moeders woord is wet.
******
FC Utrecht - FC Den Bosch, 25 september 2013: 4-1 (1-0), 2e ronde KNVB-beker. Toeschouwers: 8.550.
******
(Foto´s: niks in de lucht bij Utrecht? Nou dat valt toch eigenlijk best mee, gelet op het vuurwerk dat voor de aftrap werd afgestoken - foto van Rißmann)

zondag 22 september 2013

Jeroen Verhoeven

Het is me dan eindelijk toch weer eens gelukt: Jeroen Verhoeven live zien spelen in een stadion.
In zijn Volendamse tijd heb ik hem denk ik een keer of vier in actie gezien tijdens uitwedstrijden van zijn club. In Eindhoven wellicht, Velsen misschien ook, dat weet ik niet meer precies. Maar ik weet nog wel dat ik hem altijd een goeie doelwachter vond: dapper in het uitkomen, kittige reflexen en een krachtig leider van zijn defensie. Daar was ik allemaal best van onder de indruk. Om niet te zeggen: van gecharmeerd, als liefhebber.
Al die malligheid rondom Jeroen Verhoeven, in zijn periode daarna in de ArenA, van het pizzalied tot allerlei beledigende bijnamen (dieptepunt: Oliver Hardy) heb ik altijd heel sneu en onterecht gevonden. Verhoeven is verdomme gewoon een prima voetballer, dacht ik dan bozig, laat hem toch met rust! En laten we ook zijn bijdrage niet vergeten aan het eerste kampioenschap van Frank de Boer als trainer: uit tegen Excelsior in dat seizoen sleepte hij als invaller voor Maarten Stekelenburg Ajax er doorheen, naar een zwaarbevochten gelijkspel tegen het ontketende Excelsior. Om maar even een voorbeeld te noemen.
Maar waar maak ik me druk om - Jeroen Verhoeven redt zichzelf wel, en hoe: alle flauwe grappen en meligheid glijden langs hem af, als waterdruppels van een verendek, omdat hij gewoon vrolijk meedoet met al die lollige toeschouwers en hun spreekkoren. Hij pakt ze daarmee in, klemvast zou ik bijna zeggen, en is er ook nog eens heel populair mee geworden.
Vandaag is Jeroen het gesprek van de dag in vak Q: hoe zal hij zich houden in deze wedstrijd tegen RKC?
Mijn buurman en ik hebben alle vertrouwen in hem. "Is gewoon een goeie keeper. Basta.", aldus buurman. Maar de man weer naast heeft schudt wild zijn hoofd: "Als dat maar goed gaat vandaag..!"
Verhoeven maakt op het gladde veld één letterlijke uitglijder, bij de aanloop voor een doeltrap. Hilariteit alom, maar de man zelf staat kalmpjes op, wuift luchtig naar de fans, en herneemt dan doodgemoedereerd het spel. Overigens speelt hij een degelijke pot, met een fantastische safe op een inzet van RKC-spits Aurélien Joachim in de slotfase als toetje.
Jeroen Verhoeven kan na zijn loopbaan als voetballer geheid het lezingencircuit ingaan: van zijn bekeken, soepele en wijze manier van omgaan met al dat geplaag en gedol, en de druk die daardoor kan onstaan, kan menig opgewonden standje in het bedrijfsleven nog heel wat leren.
******
FC Utrecht - RKC Waalwijk, 15 september 2013: 2-1 (2-0), Eredivisie. Toeschouwers: 14.717.
******
(Foto´s: oud voetbalplaatje van Jeroen Verhoeven als doelman van FC Volendam * Jeroen Verhoeven buigt diep tijdens de warming-up - actiefoto van Rißmann)

zondag 8 september 2013

Het gelukspoppetje van Groesbeek

"En, van wie ben jij d´r eentje... hé, heb ik niet een zus van jou bij mij in de klas gehad?"
De familiaire toon is gelijk gezet, als de Egg-side vlak voor aftrap bijna helemaal vol is gestroomd.
Hier staan niet zozeer de allerbloedfanatiekste ultra´s van Groesbeek opgehokt - nee, de helft van het dorp (die niet voor De Treffers is) is gewoon weer massaal uitgelopen voor een gezellig middagje bijkletsen tijdens een potje voetbal van Achilles.
Ik licht aan de dame naast mij de familie-verbanden toe ("Ah, eentje van De Haan, van De Horst!") en we kwebbelen vrolijk over het Groesbeek van vroeger, dat veel beter was dan het Groesbeek van nu, met al die import, en al die dure projecten overal. We kouten voort, ook als de wedstrijd al loopt, er mengen zich meer dorpelingen in het gesprek. Ik voel me hier wel thuis, in het geboortedorp van mijn paps.
Voorzichtigjes probeer ik te polsen wat de mensen om mij heen denken van de onrust rond de voorzitter en de financiën van de club. Daar praat men hier graag wat omheen. Gewoon hopen dat het overwaait, dat is de teneur.
Na 35 minuten in de eerste helft gaat de vriendelijke dame naast mij er vandoor, richting de kantine, waar zij meehelpt bij het uitschenken van de koffie in de rust. "Alles draait hier nog steeds op vrijwilligers hè", glundert ze trots.
Het is een snoezig amateursfeertje in dit sportpark - stadion is een te groot woord. Je krijgt het gevoel dat je zelf ook nog wel het veld op kunt stappen hier, als de trainer je daarom vraagt: "Rißmann! Geh´ mal Warmlaufen!".
Ik kijk naar een wedstrijd in de Eerste Divisie tussen een amateurclub en een kinderelftal uit Mokum. Is dat goed, vraag ik me af? Of is dit sportieve teloorgang?
In ieder geval zitten de camera´s van Fox overal bovenop, langs het veld en zelfs ver erboven. Het zal dus wel niveau hebben.
Ik vind het eigelijk vooral heel stoer dat Achilles de stap heeft gewaagd. Vijf weken lang hebben ze zich bij De Treffers een kriek gelachen over de billenkoek die de aartsrivaal wekelijks kreeg in de Jupiler League, maar vandaag wint Achilles pardoes voor de tweede keer op rij, en staat de club trots 14e.
Wat zou mijn pappie hiervan vinden, vraag ik mij peinzend af. Ik kan het hem niet meer zelf vragen, helaas. Maar ik kan het wel raden.
Mijn pa hield best van voetbal, maar was niet clubtrouw - eerder een allemansvriend (dat heb ik dus van hem). Vooral gold: ze moesten een lekker biertje tappen. Dat hielp sterk om mijn ouweheer te vriend te houden. Goed, Jan Peters was zijn favoriete voetballer. Daar was hij duidelijk in. Maar dat kwam puur omdat ´Tikkie Breed´ uit Groesbeek kwam. Om diezelfde reden stemde pappa ook altijd op Dries van Agt.
Ik weet in ieder geval zeker dat die ouwe daarboven lachend een vuistje balt, nu Achilles ´29 Groesbeek zo fier op de kaart zet. Want op zijn geboortedorp is hij altijd apetrots geweest.
"Komt ook door jou, Roentje", fluistert hij me vanaf zijn bierwolkje zachtjes in, "want jij bent nu het gelukspoppetje van Groesbeek."
Ik kijk verbaasd omhoog, laat zijn woorden even inzinken. En ja... pa heeft gelijk. Afgelopen maandag won Achilles onder mijn toezicht in Oss haar eerste wedstrijd ooit in het betaalde voetbal, en nu ben ik er opnieuw bij - tweede keer de volle mep van drie punten.
Ik ben het gelukspoppetje van Groesbeek.
******
Achilles ´29 - Jong Ajax, 8 september 2013: 2-1 (1-0), Jupiler League. Toeschouwers: 2.270.
******
(Foto´s: Archilles-koffie-oma op de Egg-side gehuld in pikant panterstreepje, uiteraard in de clubkleuren van Achilles ´29 * nog even de netten ophangen voordat het inschieten kan beginnen * de mascotte van Achilles (oogt als een Zebra met Irokezen-coupe, maar moet een Griekse strijder met helm-met-toefje voorstellen) is uitgewapperd met het vaandel en toogt richting kantine - foto´s van Rißmann)

vrijdag 6 september 2013

Hommeles bij het kindervoetbal

Ingewijden weten dat ik dol ben op bijna alle vormen van prof- en topvoetbal, behalve dan op datgene wat ik onder de noemer kindervoetbal schaar. Ik doel daarmee niet op een guitig wedstrijdje kluitjesvoetbal van F´jes van de lokale amateurclub, want dat kan best geinig zijn om te zien. Als je vijf bier op hebt.
Nee, wat ik absoluut niet trek, dat zijn de zogeheten ´vertegenwoordigende teams´ van onvolgroeid spul, zoals Jong Oranje, Oranje onder 19, Oranje onder 17, pfff... noem het hele rijtje maar op. Ik moet daar heel erg van gapen, en noem het schampertjes kindervoetbal.
Vroeger, toen alles beter was, kraaide er geen haan naar kindervoetbal. Jaarlijks werd er in het sportgedeelte van de krant een kort kolom-berichtje gewijd aan de uitslag van het vermaarde jeugdtoernooi van Toulon, en dat was het dan wel. Geen liefhebber die op het idee kwam, om pakweg Haarlem - SC Amersfoort te laten lopen en in plaats daarvan langs de lijn te gaan staan bij een interlandje van een stel puistige pubers die, wie weet, misschien ooit nog eens in het echte grote Oranje terecht zouden kunnen komen. Misschien, ja. Want kampioen worden in de jeugd zegt helemaal niets over succes later - sla er de statistieken maar op na. Vroegere Europese jeugdheersers als Joegoslavië en Bulgarije (!) hebben hun kennelijke belofte nooit in kunnen lossen. Zelfde geldt voor Portugal dat begin jaren ´90 heerste op de kinder-WK´s, en recent nog Ghana, dat in 2009 mondiaal de beste was in de ballenbak van de FIFA.
De enorme toename aan tv-zenders sinds begin deze eeuw, en daarmee ook de ongeloofelijk dikke kluwen aan uitgezonden voetbal op de buis van de afgelopen jaren heeft met zich meegenomen dat ook voor vroegere randverschijnselen opeens een podium ontstond. Vaak betrof het toe te juichen uitbreidingen zoals samenvattingen van de complete Eerste Divisie op het Nederlandse scherm, en vrouwen-EK´s en -WK´s op Eurosport en bij de Duitsers. Maar ineens doken daar ook massaal de jeugdtoernooien op, waarbij het feit dat Jong Oranje in 2006 het EK won, en die titel een jaar later in eigen land met succes verdedigde, stevig bijdroeg aan de populariteitsdoorbraak in ons land.
Morrend en wegwerpgebaren makend houd ik mij sinds die twee titels nog verder dan voorheen van kindervoetbal. En dus lijkt het raar dat ik er nu dan ineens zit, op de tribune bij Jong Oranje tegen Jong Schotland. Maar ja... het is een wedstrijd bij mij in de stad, ik heb een vrije avond, en dan stap ik toch maar eens op het fietsje om te kijken of mijn vastgeroeste vooroordelen stand zullen houden...
Het is vooral de sfeer rondom de wedstrijd, die mij (helaas, helaas) bevestigt in mijn ongemakkelijke gevoel omtrent kindervoetbal.
Om te beginnen: het wemelt in het stadion in extreme mate van de, jawel, kinderen. Kinderen die gillen, aan elkaar plukken, met hun vouwkleppertjes onafgebroken op de stalen relingen slaan, en voor van alles en nog wat oog hebben - behalve de wedstrijd.
Al die drukke kindertjes dragen vrijwel zonder uitzondering oranje shirtjes en aanverwante attributen, waarbij opvalt dat de naam van Arjen Robben angstaanjagend vaak is afgedrukt op kinderruggetjes. Uitgerekend de als onbeschaamd egoïstische speler bekend staande Robben, aan wie bovendien een uiterst kwalijke reputatie qua sportiviteit kleeft door zijn talloze fopduiken plus bijbehorend gejammer, blijkt dus de grote favoriet waaraan de kindertjes zich spiegelen. Dat belooft nog wat als deze generatie straks als nieuwbakken volwassenen de maatschappij instroomt. Krijgen ze onvoldoende aandacht, erkenning en/of hun zin niet, berg je dan maar als je ermee samen moet werken of, erger nog, leiding aan ze moet geven.
Op ruime afstand van Robben volgt Wesley Sneijder, met alles bijeen toch ook nog de nodige volgelingetjes. Sneijder, ook al zo´n zelfingenomen geweldenaar. En ten slotte is er dan nog een enkeling die Van Persie heeft uitgekozen voor op het shirtje. Aan hem plakt nog wel een vermeend zedenzaakje van vroeger, maar vooruit, die zaak is toen geseponeerd.
Andere internationals zijn kennelijk niet in beeld bij de kindjes, en dat is jammer. Wat zou het mooi zijn als juist keurige Oranje-jongens als Michel Vorm, Stijn Schaars en Paul Verhaegh wat meer tot de verbeelding zouden spreken. Maar nee, zij zijn nu eenmaal niet zulke opvallende blikvangers of doelpuntenmakers. Zij zijn eerder stille krachten, opofferingsgezind en teamplayers. En dat zijn eigenschappen waar anno 2013 nu eenmaal niets cools meer aan.
Vrijwel de gehele eerste helft hoor ik slechts gekir en geroezemoes als stadiongeluiden, en geen enkel spreekkoor of aanmoedigingslied. Wat er behalve kids verder in het stadion zit, is een mengelmoes van ouders, opa´s en oma´s, meesters en juffen, scholieren en andere dagjesmensen. Alles bij elkaar een merkbaar onervaren publiek dat de vanwege de hitte ingelaste korte drinkpauzes op het veld, na 25 minuten in de eerste en tweede helft, opvat als normale pauzes in het ´programma´, en doodgemoedereerd en bloque opstaat en de trappen afdaalt om zelf ook wat te drinken gaat halen.
In de tweede helft, nadat een lollige vader of oom het initiatief heeft genomen voor het aftellen voor de wave, krijgen we elke twee minuten een nieuwe wave voor de kiezen. Die onophoudelijke wave illustreert perfect dat het vandaag bovenal een vrolijk evenement moet zijn voor het publiek. Daarbij past ook de jolige stadionmuziek en de ruime aandacht voor mascotte Dutchy, wiens gehops en gedar op het veld zó sterk uitgelicht worden, dat het pijnijk bijdraagt aan het onserieuze sfeertje in het stadion.
Wat dát mis ik toch het meest: een beetje serieuze voetbalbeleving. En wat spanning op de rangen.
Want dat niemand het vanavond spannend vindt, dat ligt er heel dik bovenop. Hoewel de Schotten lang het betere van het spel hebben en een trits dotten van kansen krijgen, is er niet de geringste twijfel aan een goede afloop van Jong Oranje - duidelijk voelbaar. Oranje wint altijd, en dus vanavond ook, weet men. Komt goed.
Verdomd als het niet waar is: als Schotland ´m niet maakt, doet Nederland het dan ten slotte maar. En dan lopen ´we´ vervolgens ook nog eens over die arme Schotten heen: 4-0 wordt het maar liefst. Niet geboren voor het geluk, die jongens uit Glasgow en al die andere grauwe Schotse steden, dorpen en gaten.
"´t Is stil aan de overkant!", zingt een trosje jongetjes plagerig richting de negen Schotse fans die in het uitvak zitten. En volgens een ander knaapje hoort invaller Steven May niet op dit veld thuis met zijn paardenstaart: "Daar heb je vrouwenteams voor!"
Temidden van al dit gekwetter en gesnater wordt het toch nog even hommeles, zij het dan spreekwoordeljk, als ik een volwassenen kerel belet om een hommel dood te slaan, die op het lege stoeltje tussen hem en mij is neergestreken. Daar zit de oude, vermoeide hommel onschuldig wat voor zich uit te hijgen, der dagen moe nu de zomer op haar eindje loopt. "Het is maar een hommeltje, hij doet niks.", spreek ik vol natuurlijk gezag, en verbouwereerd laat de man zijn vouwkleppertje zakken.
"Nee! Niet doodslaan!", roept een meisje achter me.
"Hij moet leven!", snerpt een ander.
Dit zijn de pareltjes onder het kindervolk.
De man laat de hommel nu met rust. Na een kwartiertje is het mooie, grote insect weer wat bijgekomen en vliegt dan langzaam ronkend heen.
******
Jong Oranje - Jong Schotland, 5 september 2013: 4-0 (0-0), EK-kwalificatie. Toeschouwers: 5.000.
******
(Foto´s: de vermoeide hommel, steens des aanstoots * kindervoetbalpubliek in optima forma * Dutchy paradeert op de middenstip * eenmaal thuisgekomen, nog even een mooi prentje geschoten vanaf ons balkon richting het stadion, waar de lichtjes nog branden (middenin, net boven het groen van de bomen) - foto´s van Rißmann)

dinsdag 3 september 2013

Floortje Oss

Leuk om weer eens in Oss te zijn. De club hier hééft iets. Iets speciaals. Want: na het ontstijgen van de amateurstatus, in 1992, nooit verder gekomen dan de Eerste Divisie. Sterker nog: als enige club ooit daar een keertje uit weggedegradeerd, terug naar het vagevuur der amateurs. Gelukkig overigens direct weer teruggepromoveerd.
Nooit de Eredivisie gehaald: dat kunnen maar weinig clubs in het betaalde voetbal FC Oss nazeggen. Slechts FC Emmen dobbert ook reeds enkele decennia rond in de Eerste Divisie, en verder zijn alleen het nog betrekkelijk verse Almere City FC en nieuweling Achilles ´29 eveneens verstoken van dit lintje.
Alles wijst er op dat het wonder van de Eredivisie nooit zal gebeuren voor Oss. Of er moet een poepierijke sjeik opstaan die alle worstfabrieken van Oss opkoopt, en de plaatselijke voetbalclub er gelijk maar even krachtig bij pakt in het hele verhaal. Maar nee... ik zie het niet gebeuren. En de toeschouwers om mij heen ook niet. Ze zijn bedaard, als de ziel van de club zelf. Ze eisen geen Champions League. Ze verwachten geen mirakel. Af en toe winnen, dat is wel mooi. Verder heerst kalme berusting. Met een pintje in de ene hand, en een rokertje in de andere.
Vandaag zijn de debutanten uit Groesbeek op bezoek: Achilles ´29. Oude bekenden uit amateurtijden, maar voor het eerst tegen elkaar in een profliga. Het is een lief duel, passend bij de bescheiden verlangens van beide clubs. Er komt een gele kaart voor Daan Paau van Achilles omdat hij, overduidelijk per ongeluk, te vroeg een vrije trap neemt. Ruwer dan dat wordt het niet op het veld.
Buiten het veld valt iets meer ruwheid te noteren. Doch alles binnen grenzen. Schuin voor mij zit de lokale, ietwat doorrookte versie van Floortje Dessing. Floortje Oss roept haar puberzoon stevig ter veantwoording als hij Achilles-doelman Christian de Haan luidkeels uitmaakt voor een man die naast voetbal ook erg graag bepaalde andere dingen doet met mannen - maar dit roept de jonge knaap in zijn eigen, geenszins omfloerste vocabulaire. Na een pittige uitbrander van Floortje Oss krimpt de kleine vlerk ineen en houdt dan verder netjes zijn waffel.
Na afloop van de matige wedstrijd is ook nog een volwassen fan van FC Oss (ik heb nooit begrepen waarom ze zich FC zijn gaan noemen in Oss - wat was er in hemelsnaam mis met de unieke, optimistisch klinkende naam Top Oss?) die iets lelijks roept naar zijn roodwitte helden: "Zakkenvullers!"
Daar kunnen de heertjes van FC Oss het mee doen.
Intussen vieren de zwartwitten uit Groesbeek hun allereerste zege in het profvoetbal, samen met hun meegereisde supporters, die op de hoofdtribune gewoon naast en tussen de fans van Oss zitten. Dat kan hier allemaal gewoon, zo maar.
Alleen al daarom houd ik van FC Oss.
Dat ze nog maar lang behouden mogen blijven voor die fijne Eerste Divisie.
******
FC Oss - Achilles ´29, 2 september 2013: 0-1 (0-0), Jupiler League. Toeschouwers: 1.382.
******
(Foto´s: surrealistisch licht valt over de tribunes in Oss, vlak voor de teams het veld opkomen. Links is het lege uitvak te zien - de fans uit Groesbeek zitten aan de overzijde gebroederlijk bij aanhangers van FC Oss * historisch verantwoorde graffiti boven in tribune C, waar de harde kern huist * plukje harde kern, kwartier voor aanvang - foto´s van Rißmann)

zaterdag 10 augustus 2013

We hebben de PE! We hebben de TRO! We hebben de...

Op weg naar het Gelredome, waar de Europese kraker Vitesse - FC Petrolul Ploiești op de rol staat, verheug ik mij al op spreekkoren, gezangen, banieren en andere uitingen van creativiteit, die de naam van de Roemeense tegenstander van Vitesse nu eenmaal onweerstaanbaar oproept.
Ikzelf bulder in mijn bolide alvast, vol goede zin: We hebben de PE! we hebben de TRO! We hebben de LUL!! PR-TRO-LUL! En, ook zeer aangenaam om uit volle borst te declameren: Petrolul okee, olé olé... Petrolul okee olé ole, Petrolul okee... Petrolul okee, Petrolul okee, olé olé...
Met licht gespannen Europacup-kriebels wandel ik van mijn parkeerplek richting het stadion en bel ondertussen even naar mijn lief, zodat ze weet dat ik goed ben aangekomen. Een andere eenzame supporter, die een metertje voor mij wandelt, houdt zijn pas in en komt naast mij lopen. Hij glimlacht als ik heb opgelegd, en zegt: "Doe ik ook altijd. Even naar huis bellen dat alles okee is." We keuvelen genoeglijk wat voort over op tijd aankomen zodat je stressvrij naar de wedstrijd kunt toeleven, over de kansen van Vitesse en over de liefde voor het voetbal. Dan scheiden onze wegen zich: hij naar de noordkant en ik naar de Theo Bos-tribune, waar de fanatieke aanhang van Vitesse huist.
De sfeer zit er goed in bij de harde kern, die een minuut lang klaterend applaus over heeft voor de vorige week in Roemenië gestorven Vitesse-fan-icoon Johan Wagendorp. Ik ben de afgelopen jaren een beetje immuun geworden voor de gedevalueerde impact van de minuut stilte die tegenwoordig veel te vaak wordt ingepast bij wedstrijden. Maar van dit hartstochteljke, collectieve geklap voor Johan Wagendorp krijg ik een brok in mijn keel. Bijzonder eerbetoon.
Wat ik in het stadion mis, zijn snaakse spandoeken met piemels of reusachtige opblaasleuters om Petrolul op ludieke wijze welkom te heten in Arnhem. Misschien zijn Vitesse-supporters gewoon te beschaafd, of hebben ze te veel respect voor de Petrolul-fans, om zich over te geven aan dit soort puberaal vermaak. Dat denk ik dan maar. Tikkie teleurgesteld.
Maar geheel zonder voetbalhumor blijft de avond gelukkig niet. Aanleiding: van de almachtige UEFA mogen we rondom Europacup-wedstrijden niet genieten van een biertje. Op het scorebord, waarop doorlopend sms-teksten van supporters voorbijrollen, verschijnt hierop als reactie: "Halt halt halt ik mot geen malt". Goed gesproken!
Vitesse gaat zorgvuldig en traag breiend ten onder tegen de uitgenaste ploeg van Petrolul. Het valt pijnlijk op dat alleen Theo Janssen echte klasse uitstraalt in het geel en zwart. Zijn passes met zijn linker zijn, al naar gelang waar de situatie om vraagt, hard en loepzuiver, of lang en op de stropdas. Maar niet zelden ketst het leer ongelukkig van de schoen van de ontvanger van Theo´s goddelijke passes. Het is de verschraling van het Nederlandse topvoetbal in een notendop.
Als de stroom Vitessenaren het Gelredome gelaten uit sjokt, hangt een collectief gevoel van ongemak en teloorgang boven de fans. Dat onprettige gevoel luistert naar de naam Mickey Mouse.
******
Vitesse - FC Petrolul Ploiești, 8 augustus 2013: 1-2 (0-1), 3e voorronde Europa League. Toeschouwers: 10.088.
******
(Foto´s: stilleven van sjawl, ticket, programma-boekje en mijn Adidas-jack; Theo Bos leeft voort op zijn eigen tribune; op de Theo Bos-tribune reserveert men plaatsen door er simpelweg haar of zijn sjawl overheen te draperen - zoals huisvrouwen uit de gegoede middenklasse dat ook plegen te doen in de betere filmtheaters: eerst het bontjasje op een mooie stoel leggen, dan nog een sherry in het filmcafé, en daarna de moeilijke Franse film waar het die avond eigenlijk allemaal om te doen is - foto´s van Rißmann)

dinsdag 6 augustus 2013

Hanz maakt een Panorama-foto

Even een P.S. bij mijn vorige blogje, over Kootje de Koprol Keizer... Vlak voor de aftrap dreigde Hanz met het maken van een "Panorama-foto".
Nou ken ik de man langer dan vandaag. Ik had hem al links en rechts wat verlekkerd zien loeren naar jonge Utregse deerntjes. Hierbij zwaar ademend.
Nu dacht ik toch echt even dat-ie de dames op de tribune omstandig ging vragen om hun bloesjes uit te trekken, zich daarbij voorstellend als pin-up-fotograaf van de Panorama ... hij bedoelde echter, zo bleek gelukkig, met het maken van een Panorama-foto iets heel anders: zie het fraaie resultaat hierboven.
O ja, dat loeren van Hanz bleek achteraf ook heel onschuldig te zijn: "Kwam door de felle zon. Kneep ik van met me ogies".
En dat zware ademen, ook dat bleek toch niet te zijn dat wat ik ervan dacht: "Was ´n beetje warm hè. Moet ik altijd van puffen".
Wij zullen Hanzio maar op zijn blauwe ogen geloven.
******
(Foto: Hanz de Vries)
******

maandag 5 augustus 2013

Kootje de Koprol Keizer

We gaan wat nieuws doen, moeten ze in Utrecht hebben gedacht: de pendelbus van CS naar de Galgenwaard is ineens niet meer als service inbegrepen bij de ticketprijs, maar moet apart betaald worden - vooraf, twee euro voor heen en terug samen. Verontwaardiging alom. "Dat zijn toch mooi effe 38 euri extra per seizoen!", blaast een oudere dame bozig. Ze heeft kennelijk een paar bekerwedstrijden in haar berekening meegenomen.
"Het is voor uw en onze veiligheid, mevrouw", luidt het surrealistische verweer van de steward die het meeste gezanik over zich heen krijgt.
Op het grote plein tegenover de BP staat Hanz in de schaduw (Hanz is een heel bescheiden man) op mij te wachten. Het wordt zijn eerste stadionbezoek sinds jaren, en hij heeft er zin an: potje voetbal, lekker mensen kijken, genieten van het sfeertje. En dat we vandaag getuige mogen zijn van de terugkeer van de Eagles in de Eredivisie, na een verblijf van maar liefst zeventien jaar in het strafkamertje van de Eerste Divisie, vormt nog eens een extra attractie. Hanz is daarenboven geboren en getogen op de Veluwe en heeft daarom iets speciaals met de Eagles. Gevalletje Blut und Boden.
Een prettig ouderwets affiche, FC Utrecht - Go Ahead Eagles. Nostalgie klopt in onze harten. Maar het hoofd zegt zachtjes wel iets anders dan het hart, want tja... het wordt natuurlijk nooit meer écht als vroeger. Hier voor ons dartelen twee teams in de wei, waarvan over drie jaar waarschijnlijk alle 22 spelers die vandaag aan de aftrap staan, elders hun voetbalbrood zullen verdienen. Want zo gaat dat tegenwoordig, sinds dat vermaledijde Bosman-arrest.
Vroeger was dat wel anders. Wie FC Utrecht zei, die zei Leo van Veen, Ben Rietveld, Ton de Kruyk, Jan Willem van Ede en Jean-Paul de Jong. Kom daar nu nog maar eens om, helden die gewoon keihard 100 jaar voor één en dezelfde club spelen.
Zo mijmeren we in het zonnetje over vroeger, toen alles beter was.
En passant moet ik Hanz ook nog even invoeren in de ontwikkelingen van de afgelopen decennia. Zo is Hanz verbaasd dat er geen AMEV meer op de Utrechtste buikjes staat geprint. En van de drinkpauzes schiet hij verward in de lach: " Wat is dit nou?!" Ik leg het uit, maar dat helpt niet. "Wat een mietjes!", schampert Hanz, eens een bloeddorstig voorstopper van Epensche Boys, befaamd om zijn soms dagenlange afzien van water, bier of eender welk ander vocht. En dat lachend.
Het àllergrootste vermaak van deze dag mag zeker niet onvermeld blijven: de guitige Kootje, de in Utrecht uitermate populaire assistent-opruimer (drinkbussen, pilonnetjes, ballen, van tribunes op het gras gesmeten zooi) die in de rust van deze pot zijn fraaie kunstje weer vertoont, waar de mensen hem altijd weer om vragen: de zijwaartse koprol. Vloeiend, vlot en op verzoek tien of twintig keer achter elkaar. Vandaag zijn de open doekjes voor Kootje weer niet van de lucht. Ook het Go Ahead-vak krijgt maar geen genoeg van de Utregse Koning van de Koprol. Kootje = King of Koprol.
Gelukkig is er nog plaats voor Kootje en zijn speciale vermaak, in het moderne voetbal anno 2013. Onze man of the match, vinden Hanz en ik, en we nemen er nog eentje.
******
FC Utrecht - Go Ahead Eagles, 4 augustus 2013: 1-1 (1-0), Eredivisie. Toeschouwers: 14.551.
******
(Foto´s: Kootje toont zich na de wedstrijd aan zijn fans (foto geheel boven van Rißmann, tweede foto van Hanz de Vries; Utregs voetbalgezin bij de opstaphalte van de pendelbus (foto van Rißmann); Benny Hill is niet dood, hij leeft - en is tegenwoordig steward bij FC Utrecht (foto van Rißmann)

vrijdag 2 augustus 2013

De glimlach van Janni

De trouwe volgers van het damestopvoetbal hebben de afgelopen weken tijdens het EK kunnen smullen van de verrassende Deense ploeg, die met een combinatie van hartstocht, mazzel en keihard werken bijna tot de finale reikte.
Het sprookje begon met de onwerkelijke plaatsing voor de kwartfinale, nadat de Deense dames in de poule-fase waren blijven steken op slechts twee remises. De koffers stonden al ingepakt in de lobby van het hotel, zo wil het verhaal, totdat bleek dat loting tussen Denemarken en Rusland (ook maar twee schamele puntjes gehaald) noodzakelijk was, en de Deensen de kwartfinale in zwijnden.
Daar stuitte de fortuinlijke ploeg op eindzege-favoriet Frankrijk, dat ondanks haar surplus aan techniek en snelheid stukliep op ongekende Deense wilskracht. Doelvrouw Lyyke onderscheidde zich met het stoppen van een pingel van Frankrijk-starlet Nécib in de reguliere speeltijd, en keerde in de beslissende penaly-reeks nog eens twee Franse inzetten. Maar het mooiste van deze sprookjesachtige avond voor Denemarken kwam toen linksback Janni Anrth de strafschop ging nemen die de beslissing kon brengen: Arnth legde de bal kalm op de stip, keek op naar het doel en... ze glimlachte.
Janni Arnth had een geweldige wedstrijd achter de rug: defensief de zaakjes op orde, dreigend opstomend langs de linkerflank als het kon, en sober balletjes terugleggend als er even rust in de ploeg moest worden gebracht. En nu kon ze met haar strafschop een zwaarbevochten zege voor haar surprise-ploeg, de underdogs uit Denemarken, uit het vuur slepen. Daar glimlachte ze bij. Zeldzaam ontspannen, maar tegelijk zeker ogend van het resultaat, zette Janni Arnth zich in beweging, raakte het leer hard en zuiver... rang! Denemarken naar de halve finale.
De noeste Arnth schitterde vervolgens ook weer in de halve finale tegen Noorwegen: ze heerste in haar defensie en ze dreigde mee naar voren. Opnieuw ging het in deze wedstrijd met de rug tegen de muur voor de Deense dames, maar ook nu zou er uiteindelijk een strafschoppenreeks uit het vuur worden gesleept. Alleen had de Deense bondscoach, de doorgaans toch zo doortastende Kenneth Heiner-Møller, vandaag de fatale fout gemaakt om in de slotfase van de reguliere wedstrijd Janni naar de kant te halen.
En zo miste Denemarken de glimlachende Janni toen het er écht op aankwam deze avond, vanaf elf meter: Noorwegen versloeg in extremis het Deense team, dat door haar wonderlijke opmars in het toernooi al vergelijkingen opriep het het 'campingsteam' van de mannen die in 1992 in Zweden het EK zo verrassend hadden gewonnen.
Ik vond het verschrikkelijk. Maar Janni zal er, in al haar bescheiden wijsheid, vanaf de bank wel om hebben geglimlacht.

zondag 28 juli 2013

Schatje voor Adje?

Het was een heel gedoe om via AZ-kanalen naar de wedstrijd om de Johan Cruijff Schaal te komen: ofwel moesten we met georganiseerde bussen vanuit Alkmaar oprukken naar de ArenA, ofwel waren we verplicht op per auto aan te komen rollen naar parkeervak P2, alweer we onze vouchers om konden ruilen voor toegangskaartjes.
We kozen voor optie twee, en vroegen ons af waarom het toch in vredesnaam zo complex geregeld was. Angst voor grimmige confrontaties tussen beide supportersgroepen leek ons niet aan de orde. Immers: fans van AZ en Ajax verdragen elkaar in de regel prima.
Tot onze verbazing en hilariteit bleek het in praktijk vooral te gaan om maatregelen waarvan men als organisatoren achteraf kan zeggen: we hebben in ieder geval maatregelen genomen. Want vanaf parkeervak P2 werden we als gezamenlijke Kaaskijkers door stewards en politie naar de ArenA begeleid, alwaar we vervolgens simpelweg werden ´losgelaten´ tussen de Amsterdamse aanhang die daar massaal rondkuierde. En ja, dat ging er conform verwachting heel gemoedelijk en vriendschappelijk aan toe. Veel gedoe om niks dus, al die ingewikkelde aanreistoestanden.
Over de wedstrijd zelf zal ik kort zijn: Ajax iets beter, AZ erg dapper, en arbiter Richard Liesveld had zich opzichtig voorgenomen dat de prijzenkast van Ajax kennelijk nog niet vol genoeg was. Hij woof vlijtig ieder nadeel voor AZ weg, hielp Ajax een handje zo vaak het maar kon, en zal na afloop ´s nachts thuis ongetwijfeld heel tevreden zijn ingeslapen onder zijn Ajax-dekbed.
Veel pikanter voor ons was de situatie van onze trouwe stadionvriend Adje, die al enige tijd vrijgezel is omdat hij de lat voor de ware liefde van zijn leven behoorlijk hoog heeft liggen: de uitverkorene moet namelijk buitengewoon jong, blond én catwalkbestendig zijn. Het geval wilde vandaag dat pal vóór onze kieskeurige loverboy een uitgelezen exemplaar van zijn begeerte had plaatsgenomen. Het fraaie deern zat naast een poepsaaie, zwijgende en niet al te filosofisch ingesteld ogende jongeman, die niettemin haar toch echt vriendje was: ze droegen beiden de gelijke ring.
Het AZ-poppetje haalde heel gedienstig drankjes en hapjes voor haar knul. Hij wist niet half hoe goed hij het had, vonden wij, terwijl wij Adje omstandig attent maakten op het voor het volmaakte Adje-hapje dat voor zijn neus zat.
Adje wimpelde tot onze verbijstering echter iedere mogelijke interesse af. Zelfs toen het arme schaap haar bevallige armpje langdurig aan Adjes voeten legde - de bal ligt dan toch op de doellijn zullen we maar zeggen - bleef onze maat stoïcijns.
We hapten naar adem over zoveel koelte en beheersing bij Adje. Wij hadden er, geloof ik, veel meer last van dan Adje zelf, dat hij deze schitterende blinkende schaal aan zich voorbij liet gaan.
******
AZ - Ajax, 27 juli 2013: 2-3 (na verlenging; 2-2 na 90 minuten; 0-0 na 45 minuten), Johan Cruijff Schaal. Toeschouwers: 48:000
******
(Foto´s: onze vrijgezelle Adje heeft duidelijk Anschluß met knappe blonde AZ-nimf (haar arm ligt aan zijn voeten!) maar lijkt dit totaal niet merken; vrolijke stroom AZ-fans onder omstandige begeleiding op weg naar de ArenA, waar vervolgens iedereen gezellig door elkaar mag lopen - foto´s: Rißmann)