zondag 9 december 2012

Amsterdam huilt

Het gebeurt niet zo vaak, dat ik in de ArenA kom, maar áls ik er ben dan is het in de regel ook wel gelijk feest. Twee seizoenen terug heeft mijn trouwe vriendin Véronique mij gevraagd om als chaperon van haar dochter Karin mee te gaan naar de kansloze missie van Ajax tegen Real Madrid, en ik wilde dat lieve kind natuurlijk niet teleurstellen. Jongens, wat heb ik die avond zitten smullen van het swingende combo uit Madrid, en dan met name van de zo vaak verguisde Christiano Ronaldo. Kuifje uit Portugal verblufte mij met zijn explosieve sprints, waarmee hij de Mokumse tegenstanders als een raket rap meters achter zich liet. Nog betoverender was mijn kersverse idool als hij even met zijn heupen schudde: niet alleen leidde dat tot opgewonden gekir van Karin naast mij (naast Ajax-adept is ze ook heel dol op meneer Ronaldo) - ook onder de Ajacieden op het veld ontstond grote verwarring alom. Vooral die ene keer: Ronaldo stond stil, voetje op de bal. Dan: een flits vanuit de heupen, in stilstand. Twee Aacieden vallen verbijsterd achterover in het gras, terwijl de andere twee gezwind naar links en rechts wegspurten, in de kennelijke veronderstelling dat Ronaldo die kant op zal gaan. De kunstenaar maakt echter nog een fractie van een seconde roerloos pas op de plaats, om daarna simpelweg kaarsrecht door te steken, richting het Amsterdamse doel. Bovenmenselijk. Het werd die avond 0-4, Real deed het kalmpjes aan en pakte ook nog expres twee rode kaarten om onbelast de kwartfinales in te gaan. Ik zag het nonchalante machtvertoon van de Spaanse tovenaars aan, met naast mij een huilende Karin, verdrietig zwaaiend met haar Ajax-vlaggetje. Zoiets vergeet ik nooit meer. Twee jaar nadien was het nu op initiatief van mijn manager Toon, dat ik weer eens naar de hoofdstad toog voor een pittig potje in de Europacup. Het ging deze avond tegen de Duitse kampioen Borussia Dortmund, de BVB zogezegd, onder leiding van de door mij intens aanbeden wondertrainer Jürgen Klopp. Er was op voorhand alle reden om de schitterende BVB-voetbalmachine te vrezen, maar vooruit: Ajax stond er in de poule eigenlijk best aardig voor en speelde bovendien thuis. Het enthousiasme van Toon, die blaakte van goede zin en gezonde wedstrijdzenuwen, werkte aanstekelijk - ik raakte helemaal met hem mee in de ban terwijl we op de grauwe en sfeerloze ArenA Boulevard tevergeefs zochten naar een plekje waar we even konden neerstrijken om een hapje te eten. Een uurtje rondslenteren later was het dan zo ver: André Rieu dirigeerde een vrolijk potje vendelzwaaien op de tribunes, en weldra werd er afgetrapt. Spijtig voor Toon en al die andere Ajacieden om ons heen: alle opwinding werd al vlot in de wedstrijd de nek omgedraaid door de lustig en rustig tikkende mannen van maestro Klopp, die zoals te doen gebruikelijk als een dolleman stond te wijzen, wegwerpgebaren maken en woest gesticuleren richting allerhande officials. We konden hem goed volgen, de imposante vlerk in zijn coachvak, bijna recht voor ons. Het was een genot om te zien hoe scherp Kloppie bleef, ook nadat zijn pupillen de 0-3 er al in hadden gevoetbald. Hij blééf ze maar opjutten en bij de les houden. En terecht, als je het mij vraagt, want valt de 1-3 dan kan het nog zomaar eens gaan spoken in het Pannenkoekenhuis... Kortom: wat een fantastische fanaat, Jürgen Klopp. Pas nadat het ver na rust 0-4 was geworden, en daarmee het gevaar kennelijk definitief geweken, zeeg Klopp genoeglijk neer op de bank. Terwijl het Ajax-publiek haar verwende reputatie waarmaakte door vanaf de 0-3 massaal haar club in de steek te laten en mokkend het stadion uit te benen, bleef Toon naast mij doorzetten met vlammende aanmoedigingen voor zijn geliefde Godenzonen, hierbij geestdriftig klappend en opzwepende kreten en gebaren ten beste gevend. Hij werd er toch nog een beetje voor beloond, met een late eretreffer van Danny Hoesen. Toon glunderde ervan. Zoiets zie ik graag, oprechte en volledige toewijding voor een club - dat geeft de voetbalburger moed. Na afloop zwaaide Toon af in een stemming van goedmoedige teleurstelling - de ware fan. Ikzelf boog de andere kant op, via de ArenA Boulevard naar station Bijlmer, wadend door een deprimerende zee aan herfstbladeren, verroerd met weggesmeten plastic, glas en etensresten. Amsterdam huilde. Ajax - Borussia Dortmund, 21 november 2012: 1-4 (0-3), Champions League (groepsfase). Toeschouwers: 48.913
****** (tekening Jürgen Klopp: Rißmann)

Geen opmerkingen:

Een reactie posten