We hebben de PE! We hebben de TRO! We hebben de...

Op weg naar het Gelredome, waar de Europese kraker Vitesse - FC Petrolul Ploiești op de rol staat, verheug ik mij al op spreekkoren, gezangen, banieren en andere uitingen van creativiteit, die de naam van de Roemeense tegenstander van Vitesse nu eenmaal onweerstaanbaar oproept.

Ikzelf bulder in mijn bolide alvast, vol goede zin: We hebben de PE! we hebben de TRO! We hebben de LUL!! PR-TRO-LUL! En, ook zeer aangenaam om uit volle borst te declameren: Petrolul okee, olé olé... Petrolul okee olé ole, Petrolul okee... Petrolul okee, Petrolul okee, olé olé...

Met licht gespannen Europacup-kriebels wandel ik van mijn parkeerplek richting het stadion en bel ondertussen even naar mijn lief, zodat ze weet dat ik goed ben aangekomen. Een andere eenzame supporter, die een metertje voor mij wandelt, houdt zijn pas in en komt naast mij lopen. Hij glimlacht als ik heb opgelegd, en zegt: "Doe ik ook altijd. Even naar huis bellen dat alles okee is." We keuvelen genoeglijk wat voort over op tijd aankomen zodat je stressvrij naar de wedstrijd kunt toeleven, over de kansen van Vitesse en over de liefde voor het voetbal. Dan scheiden onze wegen zich: hij naar de noordkant en ik naar de Theo Bos-tribune, waar de fanatieke aanhang van Vitesse huist.

De sfeer zit er goed in bij de harde kern, die een minuut lang klaterend applaus over heeft voor de vorige week in Roemenië gestorven Vitesse-fan-icoon Johan Wagendorp. Ik ben de afgelopen jaren een beetje immuun geworden voor de gedevalueerde impact van de minuut stilte die tegenwoordig veel te vaak wordt ingepast bij wedstrijden. Maar van dit hartstochteljke, collectieve geklap voor Johan Wagendorp krijg ik een brok in mijn keel. Bijzonder eerbetoon.

Wat ik in het stadion mis, zijn snaakse spandoeken met piemels of reusachtige opblaasleuters om Petrolul op ludieke wijze welkom te heten in Arnhem. Misschien zijn Vitesse-supporters gewoon te beschaafd, of hebben ze te veel respect voor de Petrolul-fans, om zich over te geven aan dit soort puberaal vermaak. Dat denk ik dan maar. Tikkie teleurgesteld.

Maar geheel zonder voetbalhumor blijft de avond gelukkig niet. Aanleiding: van de almachtige UEFA mogen we rondom Europacup-wedstrijden niet genieten van een biertje. Op het scorebord, waarop doorlopend sms-teksten van supporters voorbijrollen, verschijnt hierop als reactie: "Halt halt halt ik mot geen malt". Goed gesproken!

Vitesse gaat zorgvuldig en traag breiend ten onder tegen de uitgenaste ploeg van Petrolul. Het valt pijnlijk op dat alleen Theo Janssen echte klasse uitstraalt in het geel en zwart. Zijn passes met zijn linker zijn, al naar gelang waar de situatie om vraagt, hard en loepzuiver, of lang en op de stropdas. Maar niet zelden ketst het leer ongelukkig van de schoen van de ontvanger van Theo´s goddelijke passes. Het is de verschraling van het Nederlandse topvoetbal in een notendop.

Als de stroom Vitessenaren het Gelredome gelaten uit sjokt, hangt een collectief gevoel van ongemak en teloorgang boven de fans. Dat onprettige gevoel luistert naar de naam Mickey Mouse.

******

Vitesse - FC Petrolul Ploiești, 8 augustus 2013: 1-2 (0-1), 3e voorronde Europa League. Toeschouwers: 10.088.

******

(Foto´s: stilleven van sjawl, ticket, programma-boekje en mijn Adidas-jack; Theo Bos leeft voort op zijn eigen tribune; op de Theo Bos-tribune reserveert men plaatsen door er simpelweg haar of zijn sjawl overheen te draperen - zoals huisvrouwen uit de gegoede middenklasse dat ook plegen te doen in de betere filmtheaters: eerst het bontjasje op een mooie stoel leggen, dan nog een sherry in het filmcafé, en daarna de moeilijke Franse film waar het die avond eigenlijk allemaal om te doen is - foto´s van Rißmann)

Hanz maakt een Panorama-foto

Even een P.S. bij mijn vorige blogje, over Kootje de Koprol Keizer... Vlak voor de aftrap dreigde Hanz met het maken van een "Panorama-foto".

Nou ken ik de man langer dan vandaag. Ik had hem al links en rechts wat verlekkerd zien loeren naar jonge Utregse deerntjes. Hierbij zwaar ademend.

Nu dacht ik toch echt even dat-ie de dames op de tribune omstandig ging vragen om hun bloesjes uit te trekken, zich daarbij voorstellend als pin-up-fotograaf van de Panorama ... hij bedoelde echter, zo bleek gelukkig, met het maken van een Panorama-foto iets heel anders: zie het fraaie resultaat hierboven.

O ja, dat loeren van Hanz bleek achteraf ook heel onschuldig te zijn: "Kwam door de felle zon. Kneep ik van met me ogies".

En dat zware ademen, ook dat bleek toch niet te zijn dat wat ik ervan dacht: "Was ´n beetje warm hè. Moet ik altijd van puffen".

Wij zullen Hanzio maar op zijn blauwe ogen geloven.

******

(Foto: Hanz de Vries)

******

Kootje de Koprol Keizer

We gaan wat nieuws doen, moeten ze in Utrecht hebben gedacht: de pendelbus van CS naar de Galgenwaard is ineens niet meer als service inbegrepen bij de ticketprijs, maar moet apart betaald worden - vooraf, twee euro voor heen en terug samen. Verontwaardiging alom. "Dat zijn toch mooi effe 38 euri extra per seizoen!", blaast een oudere dame bozig. Ze heeft kennelijk een paar bekerwedstrijden in haar berekening meegenomen.

"Het is voor uw en onze veiligheid, mevrouw", luidt het surrealistische verweer van de steward die het meeste gezanik over zich heen krijgt.

Op het grote plein tegenover de BP staat Hanz in de schaduw (Hanz is een heel bescheiden man) op mij te wachten. Het wordt zijn eerste stadionbezoek sinds jaren, en hij heeft er zin an: potje voetbal, lekker mensen kijken, genieten van het sfeertje. En dat we vandaag getuige mogen zijn van de terugkeer van de Eagles in de Eredivisie, na een verblijf van maar liefst zeventien jaar in het strafkamertje van de Eerste Divisie, vormt nog eens een extra attractie. Hanz is daarenboven geboren en getogen op de Veluwe en heeft daarom iets speciaals met de Eagles. Gevalletje Blut und Boden.

Een prettig ouderwets affiche, FC Utrecht - Go Ahead Eagles. Nostalgie klopt in onze harten. Maar het hoofd zegt zachtjes wel iets anders dan het hart, want tja... het wordt natuurlijk nooit meer écht als vroeger. Hier voor ons dartelen twee teams in de wei, waarvan over drie jaar waarschijnlijk alle 22 spelers die vandaag aan de aftrap staan, elders hun voetbalbrood zullen verdienen. Want zo gaat dat tegenwoordig, sinds dat vermaledijde Bosman-arrest.

Vroeger was dat wel anders. Wie FC Utrecht zei, die zei Leo van Veen, Ben Rietveld, Ton de Kruyk, Jan Willem van Ede en Jean-Paul de Jong. Kom daar nu nog maar eens om, helden die gewoon keihard 100 jaar voor één en dezelfde club spelen.

Zo mijmeren we in het zonnetje over vroeger, toen alles beter was.

En passant moet ik Hanz ook nog even invoeren in de ontwikkelingen van de afgelopen decennia. Zo is Hanz verbaasd dat er geen AMEV meer op de Utrechtste buikjes staat geprint. En van de drinkpauzes schiet hij verward in de lach: " Wat is dit nou?!" Ik leg het uit, maar dat helpt niet. "Wat een mietjes!", schampert Hanz, eens een bloeddorstig voorstopper van Epensche Boys, befaamd om zijn soms dagenlange afzien van water, bier of eender welk ander vocht. En dat lachend.

De glimlach van Janni

De trouwe volgers van het damestopvoetbal hebben de afgelopen weken tijdens het EK kunnen smullen van de verrassende Deense ploeg, die met een combinatie van hartstocht, mazzel en keihard werken bijna tot de finale reikte.

Het sprookje begon met de onwerkelijke plaatsing voor de kwartfinale, nadat de Deense dames in de poule-fase waren blijven steken op slechts twee remises. De koffers stonden al ingepakt in de lobby van het hotel, zo wil het verhaal, totdat bleek dat loting tussen Denemarken en Rusland (ook maar twee schamele puntjes gehaald) noodzakelijk was, en de Deensen de kwartfinale in zwijnden.

Daar stuitte de fortuinlijke ploeg op eindzege-favoriet Frankrijk, dat ondanks haar surplus aan techniek en snelheid stukliep op ongekende Deense wilskracht. Doelvrouw Lyyke onderscheidde zich met het stoppen van een pingel van Frankrijk-starlet Nécib in de reguliere speeltijd, en keerde in de beslissende penaly-reeks nog eens twee Franse inzetten. Maar het mooiste van deze sprookjesachtige avond voor Denemarken kwam toen linksback Janni Anrth de strafschop ging nemen die de beslissing kon brengen: Arnth legde de bal kalm op de stip, keek op naar het doel en... ze glimlachte.

Janni Arnth had een geweldige wedstrijd achter de rug: defensief de zaakjes op orde, dreigend opstomend langs de linkerflank als het kon, en sober balletjes terugleggend als er even rust in de ploeg moest worden gebracht. En nu kon ze met haar strafschop een zwaarbevochten zege voor haar surprise-ploeg, de underdogs uit Denemarken, uit het vuur slepen. Daar glimlachte ze bij. Zeldzaam ontspannen, maar tegelijk zeker ogend van het resultaat, zette Janni Arnth zich in beweging, raakte het leer hard en zuiver... rang! Denemarken naar de halve finale.

De noeste Arnth schitterde vervolgens ook weer in de halve finale tegen Noorwegen: ze heerste in haar defensie en ze dreigde mee naar voren. Opnieuw ging het in deze wedstrijd met de rug tegen de muur voor de Deense dames, maar ook nu zou er uiteindelijk een strafschoppenreeks uit het vuur worden gesleept. Alleen had de Deense bondscoach, de doorgaans toch zo doortastende Kenneth Heiner-Møller, vandaag de fatale fout gemaakt om in de slotfase van de reguliere wedstrijd Janni naar de kant te halen.

En zo miste Denemarken de glimlachende Janni toen het er écht op aankwam deze avond, vanaf elf meter: Noorwegen versloeg in extremis het Deense team, dat door haar wonderlijke opmars in het toernooi al vergelijkingen opriep het het 'campingsteam' van de mannen die in 1992 in Zweden het EK zo verrassend hadden gewonnen.

Ik vond het verschrikkelijk. Maar Janni zal er, in al haar bescheiden wijsheid, vanaf de bank wel om hebben geglimlacht.