Op weg naar het Gelredome, waar de Europese kraker Vitesse - FC Petrolul Ploiești op de rol staat, verheug ik mij al op spreekkoren, gezangen, banieren en andere uitingen van creativiteit, die de naam van de Roemeense tegenstander van Vitesse nu eenmaal onweerstaanbaar oproept.
Ikzelf bulder in mijn bolide alvast, vol goede zin: We hebben de PE! we hebben de TRO! We hebben de LUL!! PR-TRO-LUL! En, ook zeer aangenaam om uit volle borst te declameren: Petrolul okee, olé olé... Petrolul okee olé ole, Petrolul okee... Petrolul okee, Petrolul okee, olé olé...
Met licht gespannen Europacup-kriebels wandel ik van mijn parkeerplek richting het stadion en bel ondertussen even naar mijn lief, zodat ze weet dat ik goed ben aangekomen. Een andere eenzame supporter, die een metertje voor mij wandelt, houdt zijn pas in en komt naast mij lopen. Hij glimlacht als ik heb opgelegd, en zegt: "Doe ik ook altijd. Even naar huis bellen dat alles okee is." We keuvelen genoeglijk wat voort over op tijd aankomen zodat je stressvrij naar de wedstrijd kunt toeleven, over de kansen van Vitesse en over de liefde voor het voetbal. Dan scheiden onze wegen zich: hij naar de noordkant en ik naar de Theo Bos-tribune, waar de fanatieke aanhang van Vitesse huist.
De sfeer zit er goed in bij de harde kern, die een minuut lang klaterend applaus over heeft voor de vorige week in Roemenië gestorven Vitesse-fan-icoon Johan Wagendorp. Ik ben de afgelopen jaren een beetje immuun geworden voor de gedevalueerde impact van de minuut stilte die tegenwoordig veel te vaak wordt ingepast bij wedstrijden. Maar van dit hartstochteljke, collectieve geklap voor Johan Wagendorp krijg ik een brok in mijn keel. Bijzonder eerbetoon.
Wat ik in het stadion mis, zijn snaakse spandoeken met piemels of reusachtige opblaasleuters om Petrolul op ludieke wijze welkom te heten in Arnhem. Misschien zijn Vitesse-supporters gewoon te beschaafd, of hebben ze te veel respect voor de Petrolul-fans, om zich over te geven aan dit soort puberaal vermaak. Dat denk ik dan maar. Tikkie teleurgesteld.
Maar geheel zonder voetbalhumor blijft de avond gelukkig niet. Aanleiding: van de almachtige UEFA mogen we rondom Europacup-wedstrijden niet genieten van een biertje. Op het scorebord, waarop doorlopend sms-teksten van supporters voorbijrollen, verschijnt hierop als reactie: "Halt halt halt ik mot geen malt". Goed gesproken!
Vitesse gaat zorgvuldig en traag breiend ten onder tegen de uitgenaste ploeg van Petrolul. Het valt pijnlijk op dat alleen Theo Janssen echte klasse uitstraalt in het geel en zwart. Zijn passes met zijn linker zijn, al naar gelang waar de situatie om vraagt, hard en loepzuiver, of lang en op de stropdas. Maar niet zelden ketst het leer ongelukkig van de schoen van de ontvanger van Theo´s goddelijke passes. Het is de verschraling van het Nederlandse topvoetbal in een notendop.
Als de stroom Vitessenaren het Gelredome gelaten uit sjokt, hangt een collectief gevoel van ongemak en teloorgang boven de fans. Dat onprettige gevoel luistert naar de naam Mickey Mouse.
******
Vitesse - FC Petrolul Ploiești, 8 augustus 2013: 1-2 (0-1), 3e voorronde Europa League. Toeschouwers: 10.088.
******
(Foto´s: stilleven van sjawl, ticket, programma-boekje en mijn Adidas-jack; Theo Bos leeft voort op zijn eigen tribune; op de Theo Bos-tribune reserveert men plaatsen door er simpelweg haar of zijn sjawl overheen te draperen - zoals huisvrouwen uit de gegoede middenklasse dat ook plegen te doen in de betere filmtheaters: eerst het bontjasje op een mooie stoel leggen, dan nog een sherry in het filmcafé, en daarna de moeilijke Franse film waar het die avond eigenlijk allemaal om te doen is - foto´s van Rißmann)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten