We gaan wat nieuws doen, moeten ze in Utrecht hebben gedacht: de pendelbus van CS naar de Galgenwaard is ineens niet meer als service inbegrepen bij de ticketprijs, maar moet apart betaald worden - vooraf, twee euro voor heen en terug samen. Verontwaardiging alom. "Dat zijn toch mooi effe 38 euri extra per seizoen!", blaast een oudere dame bozig. Ze heeft kennelijk een paar bekerwedstrijden in haar berekening meegenomen.
"Het is voor uw en onze veiligheid, mevrouw", luidt het surrealistische verweer van de steward die het meeste gezanik over zich heen krijgt.
Op het grote plein tegenover de BP staat Hanz in de schaduw (Hanz is een heel bescheiden man) op mij te wachten. Het wordt zijn eerste stadionbezoek sinds jaren, en hij heeft er zin an: potje voetbal, lekker mensen kijken, genieten van het sfeertje. En dat we vandaag getuige mogen zijn van de terugkeer van de Eagles in de Eredivisie, na een verblijf van maar liefst zeventien jaar in het strafkamertje van de Eerste Divisie, vormt nog eens een extra attractie. Hanz is daarenboven geboren en getogen op de Veluwe en heeft daarom iets speciaals met de Eagles. Gevalletje Blut und Boden.
Een prettig ouderwets affiche, FC Utrecht - Go Ahead Eagles. Nostalgie klopt in onze harten. Maar het hoofd zegt zachtjes wel iets anders dan het hart, want tja... het wordt natuurlijk nooit meer écht als vroeger. Hier voor ons dartelen twee teams in de wei, waarvan over drie jaar waarschijnlijk alle 22 spelers die vandaag aan de aftrap staan, elders hun voetbalbrood zullen verdienen. Want zo gaat dat tegenwoordig, sinds dat vermaledijde Bosman-arrest.
Vroeger was dat wel anders. Wie FC Utrecht zei, die zei Leo van Veen, Ben Rietveld, Ton de Kruyk, Jan Willem van Ede en Jean-Paul de Jong. Kom daar nu nog maar eens om, helden die gewoon keihard 100 jaar voor één en dezelfde club spelen.
Zo mijmeren we in het zonnetje over vroeger, toen alles beter was.
En passant moet ik Hanz ook nog even invoeren in de ontwikkelingen van de afgelopen decennia. Zo is Hanz verbaasd dat er geen AMEV meer op de Utrechtste buikjes staat geprint. En van de drinkpauzes schiet hij verward in de lach: " Wat is dit nou?!" Ik leg het uit, maar dat helpt niet. "Wat een mietjes!", schampert Hanz, eens een bloeddorstig voorstopper van Epensche Boys, befaamd om zijn soms dagenlange afzien van water, bier of eender welk ander vocht. En dat lachend.
Het àllergrootste vermaak van deze dag mag zeker niet onvermeld blijven: de guitige Kootje, de in Utrecht uitermate populaire assistent-opruimer (drinkbussen, pilonnetjes, ballen, van tribunes op het gras gesmeten zooi) die in de rust van deze pot zijn fraaie kunstje weer vertoont, waar de mensen hem altijd weer om vragen: de zijwaartse koprol. Vloeiend, vlot en op verzoek tien of twintig keer achter elkaar. Vandaag zijn de open doekjes voor Kootje weer niet van de lucht. Ook het Go Ahead-vak krijgt maar geen genoeg van de Utregse Koning van de Koprol. Kootje = King of Koprol.
Gelukkig is er nog plaats voor Kootje en zijn speciale vermaak, in het moderne voetbal anno 2013. Onze man of the match, vinden Hanz en ik, en we nemen er nog eentje.
FC Utrecht - Go Ahead Eagles, 4 augustus 2013: 1-1 (1-0), Eredivisie. Toeschouwers: 14.551.
(Foto´s: Kootje toont zich na de wedstrijd aan zijn fans (foto geheel boven van Rißmann, tweede foto van Hanz de Vries; Utregs voetbalgezin bij de opstaphalte van de pendelbus (foto van Rißmann); Benny Hill is niet dood, hij leeft - en is tegenwoordig steward bij FC Utrecht (foto van Rißmann)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten