zondag 13 januari 2013

Zij was een opblaaspop

Als het even kan, pik ik graag ieder seizoen weer lekker FC Utrecht - Ajax mee. Voor de hele stad Utrecht is dat altijd weer dé wedstrijd van het jaar, waar reikhalzend naar wordt uitgekeken, en die al net zo intens wordt beleefd. En, wederom als het even kan: ik neem dan altijd graag een voetballiefhebber mee die dit nog nooit eerder mee heeft gemaakt, en zich daar dan heerlijk aan vergapen kan. Vorig seizoen had ik mijn goede popvriend Chiel meegesleept, in het dagelijks leven tanelijk fanatiek Ajax-aanhanger. Hij ligt nu nóg aan de zuurstof van de adembenemende 6-4 nederlaag die zijn dolende Godenzonen toen voor de kiezen kregen. Dit seizoen was mijn Duitse zwager Martin aan de beurt. Opgedraaid door mijn spannende verhalen vooraf zat hij al op het puntje van zijn stoel toen de bal nog moest gaan rollen. Hij zag een eerste helft waarin Utrecht compleet onder de voet werd gelopen door de Amsterdammers, die tal van opgelegde kansen creërden maar er net zoveel om zeep hielpen. Toch had Martin, met al zijn voetbalkennis, al na een half uur door dat deze eenzijdige belegering uiteindelijk niets op zou leveren, terwijl hij ook de onmacht van de Domstedelingen haarfijn in de smiezen had: "Das wird hier ganz bestimmt ein 0:0". Martin was aangenaam verbaasd over de loyale toewijding van de thuisfans aan hun ploeterende favorieten en lanceerde bij het bestuderen van de Utrechtse supporters nog een paar andere rake observaties: "Ich glaube, Hauptsache hier ist nicht verlieren". Dat had-ie heel goed in de peiling. Niet verliezen van Ajax telt als een zege in Utrecht. En vandaag niet verslagen worden, zou betekenen dat FC Utrecht al voor de zesde achtereenvolgende keer een competitiewedstrijd niet verloor van Ajax. Maar ook zei Martin, en dat kwam er wel wat smalend uit: "Die Fans hier sind wirklich mit Alles zufrieden..!" Tja, en ook dat was waar. Veel tegenhouden (doelman Robin Ruiter), beetje schaven en schoppen (toekomstig Oranje-klant Dave Bulthuis) en maar standvastig blijven sleuren (Jacob Mulenga) - beter dan dat werd het maar niet voor Utrecht, en toch werd na negentig minuten de behaalde brilstand op de tribunes gevierd met emotionele omhelzingen en vreugde-gehuil alsof zojuist de eerste landstitel sinds 1958 op het droge was getrokken. Zwager Martin was geamuseerd door dit alles, maar een tikkie merkwaardig vond-ie het allemaal wel. Niet minder verbouwereerd was een aantal jaar geleden, om precies te zijn op 23 januari 2005, was mijn Duitse voetbalmaat Tom toen ik hem meenam naar de Utrechts-Amsterdamse clash van dat seizoen. Het was in de tijd dat stadionbezoekers pamfletten kregen uitgedeeld met daarop allerlei expliciete woorden en spreuken die met nadruk verboden waren om te worden gescandeerd of gezongen - op straffe van een hoop ellende voor de club. Wat er in die opsomming kennelijk niet tussen stond, was het woordloze gesis dat enkele malen uit de Bunnik-side opsteeg. Tom trok helemaal bleek weg toen hij doorkreeg waar hiermee aan gerefereerd werd: de gaskamers uit de vernietigingskampen van WOII. Hij was oprecht geschokt en dacht op dat moment dat hij in een stadions vol keiharde nazi-sympathisanten was terecht gekomen. De Ajax-fans aan de andere zijde zongen als antwoord op de duistere sisserij welgemutst van "Ajax-joden, superjoden, hey!, hey! " en ja, ook dàt is best moeilijk uit te leggen aan een historisch bewuste en politiek correcte, in-en-in keurige Duitse jongeman - dat we het in Nederland allemaal nou ook weer niet zó erstig menen als het op hem overkomt. Gelukkig viel er tenslotte ook nog wel wat voor Tom te lachen, en daarvoor kom ik nog even terug op dat eerder genoemde lijstje met wat er wel niet mocht op het gebied van spreekkoren. Zo mocht er niemand meer voor hoer worden uitgemaakt, iets wat nog wel eens gebeurde met vooral moeders van arbiters en/of spelers. Sylvie Meis, op dat moment sinds een tijdje de geliefde van Rafael van der Vaart, had het eerder al moeten ontgelden in diverse stadions, waar zij werd besmeurd met de beschuldiging dat zij "de hoer van Amsterdam" was. Welnu, iets met hoer, dat mocht dus niet meer. De Utrechtse aanhang had hierop een opblaaspop ter hand genomen, op haar rug heel groot SYLVIE gestift, en deze plastic belediging ging de volle negentig minuten het hele stadion door, over de hoofden heen doorgegeven, onder het luid gebrulde "Sylvie is een opblaaspop, Sylvie is een opblaaspop". Hier kon Tom dan nog wel een beetje om lachen, deze ludieke omzeiling van verboden vuilspuiterij. Maar het werkelijk begrijpen of invoelen van al die moeilijke Utrechtse gevoelens tegenover Ajax, een mooie ploeg toch in de ogen van de meeste oosterburen - nee, dat zat en dat zit er toch echt niet in.
FC Utrecht - Ajax, 23 december 2012: 0-0, Eredivisie. Toeschouwers: 18.500

Geen opmerkingen:

Een reactie posten