Moeder Wegereef

Het werd weer eens hoog tijd voor een bezoekje aan AZ, en samen met Kim toog ik opgewekt richting Alkmaar. Met thermo-onderkleding en knalrode ski-sokken had ik mij goed voorbereid op de ijzige omstandigheden in het bolwerk der kaaskijkers: we moetsen vrezen voor een graadje of 5 tot 7 onder nul. Kim zag dit alles veel luchtiger. Mede met het oog op de weinig modebewuste looks van mij, compleet ingewikkeld met winterse attributen als sjawl, muts en poolwanten, koos zij voor kleding die in de eerste plaats gezien mocht worden. Daar passen malle warmte-attributen natuurlijk nul bij. Het moet gezegd: Kim heeft de hele avond geen kik gegeven, ook al leken haar handen, oren en voeten er bekant af te vriezen. Ik ben enorm gesteld op AZ. Al sinds hun unieke, gewonnen race om de landstitel in het seizoen `80-`81, draag ik de club een warm hart toe. Dat speciale seizoen waarin ze vol bravoure de hegemonie van De Grote Drie doorbraken is onvergetelijk. Ik kan de basis-elf van dat gouden team zelfs als ik straks 80 ben ongetwijfeld nog moeiteloos oplepelen, kwijlend en dement of niet. En minstens zo onvergetelijk is de 1-0 zege die mijn bloedeigen Haarlem in de winterstop van dat seizoen boekte in een oefenpot ter gelegenheid van de nieuwe lichtmasten die Haarlem in gebruik nam. Gerrie Kleton was matchwinnaar en daarmee verantwoordelijk voor de eerste nederlaag die AZ`67 voor de kiezen kreeg sinds de start van het seizoen. Okee, het was een vriendschappelijk potje, maar tóch. Een half jaar verder waren zowel de Alkmaarders alsook mijn Haarlem, in de Eerste Divisie, kampioen. Mijn finest hour als voetbalfan. Vandaag de dag resideert AZ in een prachtig stadion, gevuld met vriendelijke supprters en dat alles begeleid door ontspannen, om niet te zeggen lieve service-medewerkers. Kom daar nog maar eens om, in de vaak zo opgefokte wereld van het moderne voetbal. De voetbaltempel in Alkmaar is kortom een verrukkelijk decor voor topvoetbal. Ondanks al mijn warme gevoelens voor de ploeg van Gertjan Verbeek, hoopte ik vandaag niettemin dat Vitesse drie punten kwam ophalen. Als trouw liefhebber van de underdog is mijn wens nu eenmaal dat niet Ajax of PSV voor de 200e keer landskampioen wordt, maar dat bijvoorbeeld Vitesse dit voor het eerst gaat lukken - exact in het jaar zoals geldschieter Jordania dat had aangemerkt toen hij FC Hollywood aan de Rijn een paar jaar terug overnam. Het zat er, tegen een swingend AZ, echter totaal niet in. En dus besloot ik maar te genieten van het na rust ontketende AZ, dat Vitesse een pak slaag van liefst 4-1 gaf. Intussen volgde ik met speciale belangstelling het fluitwerk van Jan Wegereef, die er na dit seizoen noodgedwongen mee moet ophouden van de bond. Dat is vreselijk jammer. Niet alleen is de 50-jarige arbiter bezig aan een heel sterk seizoen (hij voert fier het VI-scheidsrechtersklassement aan), ook is hij een prachtig cultfiguur. Overgetelijk is zijn wilde kaartenshow tijdens Senegal - Uruguay op het WK 2002. Wegereef slingerde niet minder dan twaalf spelers op de bon, op dat moment een WK-eindronde-record: Holland spreekt een woordje mee! Een ander mooi aspect, is het verhaal dat een jaar of tien geleden rondzong: Jan zou nog altijd bij zijn moeder wonen. Tot op de dag van vandaag sms`en mijn voetbalcomplaan Adje en ik als we Jan Wegereef zien fluiten over de vraag hoe moeder Wegereef haar zoon die avond thuis zal ontvangen. Goed gefloten? Dan staat de thee klaar, met wat lekkers erbij. Dubieuze beslissingen? Dan wordt het zonder eten naar bed voor Jan. Met moeder Wegereef valt namelijk niet te spotten. Ja, deze sms`jes, die zal ik nog het meeste missen als Jan gestopt is. Maar hier in Alkmaar kon ik hem nog eens uitgebreid aan het werk zien: zelfverzekerd, zonder poeha, gedecideerd en onomstreden de baas op het veld. Souverein, heet dat. Prachtig om te zien. Wat zonde dat hij stoppen moet. Snif... Zo mogelijk nóg meer melancholie voelde ik, toen ik na het laatste fluitsignaal focuste op de verslagen Theo Janssen. Hij stond er eerst enige ongeblikken wat verloren bij. Handjes in de zij. Koppie naar beneden. Daarna begaf hij zich schoorvoetend naar zijn aanhang in het uitvak, vlakbij waar Kim en ik zaten. Met verontschuldigende gebaren en een sip gezicht boog Theo voor zijn fans en klapte hij voor hen. Een groots gebaar, dat de meegereisde Vitesse-following terugbetaalde met applaus en gezang voor Theo. De andere tien geelzwarte spelers bleven ver op de achtergrond, alsof ze de confrontatie met hun supporters niet goed aandurfden. Maar Theo Janssen staat er ook als het eens moeilijk is. Een heerlijke sportman, voor wie ik graag naar het stadion kom. ****** AZ - Vitesse, 19 januari 2013: 4-1 (0-0), Eredivisie. Toeschouwers: 16.078. (foto: Kim Sweekhorst)