Angst om Timmie

Speciaal voor onze Adje, intens vereerder van de spraakmakende doelman Tim Wiese, reisden we af naar het midden-Duitse Sinsheim, waar het stadion van de trotse dorpsclub TSG 1899 Hoffenheim staat. Het sprookje van voormalig grijze muis Hoffenheim, op de veugels van miljoenen-injecties van de lokale Dagobert Duck Dietmar Hopp, duurt nog altijd voort in de allerhoogste Duitse voetbalklasse. In Duitsland wordt vaak denigrerend gesproken over het 'gekochte' succes van het ruim een eeuw lang onbeduidende Hoffenheim, maar ik zie niet in waarom hun succes niet zou deugen. Alsof Bayern München haar sterren allemaal zelf met de melkfles heeft grootgebracht. Sterker nog, ik vind het prachtig, de nationale doorbraak van deze opmerkelijke dorpsvereniging. In hun debuutseizoen in de 1. Bundesliga, nu vier jaar terug, was de smurfblauwe equipe van Ralf Rangnick zelfs Herbstmeister. Dat is toch schitterend? Hoffenheim heeft sedertdien wel wat stapjes terug moeten zetten op de ranglijst, maar baart nog wel geregeld opzien met het aantrekken en afstoten van hele rijen cracks en sterren, waaronder dus keeper Tim Wiese. Deze immer zongebruinde, glimmende en langharige excentriekeling, een ex-international die berucht is om zijn wilde stijl in de zestien, zijn magische reflexen, maar ook zijn ongecontroleerde geduik onder hoge ballen door, kon afgelopen zomer als reserve-doelman aan de slag bij Real Madrid. Het leek mij passend: Tim Wiese die met Christiano Ranaldo onder de douche de nieuwste tips op het gebied van zonnebanken, haarbanden en brilliantine uitwisselt. Maar nee, Tim koos verrassend voor Hoffenheim. Gelokt en daarna gevangen, zo bleek later, met een jaarsalaris van drie miljoen netto. Misschien was het de druk van die drie miljoen, misschien ook was het een kwestie van Unterforderung voor de voorheen altijd zo eerzuchtige Wiese - in ieder geval treedt de flamboyante Wiese vanaf het begin van dit seizoen onzeker op, zijn kwetbaarheid larderend met woest inkomen op alles wat in zijn buurt beweegt - inclusief teamgenoten. Onder het mom van allerlei vage kwetsuren verdween Wiese na een wedstrijdje of zes, waaronder een smadelijke afgang in de beker tegen de amateurs van de Berliner Athletik Klub 07 (4-0 nederlaag), naar de tribune, en mocht de in de Bundesliga onbeschreven Belg Koen Casteels laten zien wat-ie kon. De peperdure vedette Wiese verscheen nog slechts sip kijkend en verveeld spelend met zijn mobieltje op de buis, in zijn winterjas-met-dikke-bontkraag zittend tussen de wat chiquere fans en sponsors van Hoffenheim. Na de winterstop kreeg Wiese opeens toch nog een kans om Casteels uit de basis te verdrijven. Casteels had het weliswaar niet echt slecht had gedaan, maar was ook niet onderscheidend geweest als sluitpost, geen puntenpakker. Waar het eerste optreden van Wiese in 2013 nog alleraardigst was (clean sheet tegen Gladbach), daar ging het een week later weer helemaal mis: de nerveuze Wiese maakte veel fouten, waaronder een beslissende voor de 2-1 ondergang tegen Eintracht Frankfurt. De technische staf van Hoffenheim hakte nu de knoop finaal door en besloot Wiese uit de selectie te zetten om hem te "beschermen" tegen nog meer druk en keepersleed, want men wilde geen tweede gevalletje-Robert Enke, de betreurde doelman en international die een paar jaar geleden voor een trein ging liggen om te ontsnappen aan de immense druk van het topvoetbal. Daarmee maakte Hoffenheim van Tim Wiese een getekend man, en zaten wij nu met een verdrietige Adje, die zich zo had verheugd op een optreden van zijn held Timmie. Adje had zijn van ons gekregen I love Tim Wiese-shirt al dagen van tevoren klaargelegd, maar enkele dagen voor de match werd duidelijk dat het geen zin zou hebben: Hoffenheim had de voormalige PSV-clown Heurelho Gomes aangetrokken als nieuwe man voor de basis, en Koen Casteels werd weer eerste reserve. Het viel niet mee om de teneergeslagen Adje te laten genieten van onze rimpelloze aanreis naar Sinsheim, de soepele afwikkeling van het parkeren aldaar, het beeldige stadion van buiten en van binnen, of zelfs maar het spannende wedstrijdverloop. In de fanshop was het al slikken geblazen geweest, toen bleek dat om de schouders van de etalage-pop met keeperstenue geen shirt van Timmie zat, maar eentje van anti-held Koen Casteels - in afwachting van een shirt van de nog maar net bij Hoffenheim gearriveerde Gomes, ongetwijfeld. Gedurende de wedstrijd, die Hoffenheim met een mengeling van passie en heel hard werken in haar voordeel besliste, groeide Wieses verdringer Gomes uit tot een degelijke sta-in-de-weg voor de tegenstanders uit Freiburg. Achter ons zat een plukje fans bij iedere actie van Gomes grapjes te maken over de rug van Wiese. Af en toe, als Gomes goed ingreep, scandeerde het groepje sarcastisch de naam van de geplaagde 'Indiaan', zoals Wiese ook wel eens wordt betiteld. Ook de rest van het stadion was hartstikke blij met de lange sliert uit Brazilië, getuige de vele open doekjes voor Gomes bij zelfs de meest simpele ballen die hij plukte of raapte. "Wow, doe ons maar een seizoenskaartje", glunderden Peter en ik na afloop. "Eens, maar nooit weer", treurde Adje. ****** TSG 1899 Hoffenheim - SC Freiburg, 2 februari 2013: 2-1 (2-1), 1. Bundesliga. Toeschouwers: 24.000. (foto: Rißmann)