Wat heeft het lang geduurd voor we eindelijk eens naar De Graafschap konden, Adje, Peter en ik. De Vijverberg is al sinds mensenheugnis een even groot verlangen alsook een onneembare vesting voor ons, want zonder clubcard kom je er gewoon niet in bij de Superboeren. Zelfs voor een match tegen Almere City FC, dat haar naar uitwedstrijden meereizende fans doorgaans met enig inschikken kwijt kan in één Suzuki Alto, geldt de strikte voorwaarde dat je lid van de club moet zijn. Enigszins bozig gaf Peter een tijdje terug aan dat het voorhem allemaal niet meer hoefde, De Graafschap, als ze er daar hardnekkig alles aan bleven doen om de neutrale liefhebber te weren van de tribunes van de Vijverberg. Maar met een voetbalweekendje in februari in het vizier, vaststellende dat De Graafschap dat weekend het brave Almere City FC ontving, wilde ik er toch wel een poging aan wagen.
Een vriendelijk mailtje naar De Graafschap kreeg een al even vriendelijke respons van mevrouw Dhondt, die voor ons, met onze overduidelijk onschuldige bedoelingen, wel een keer een uitzondering wilde maken op het strenge toelatingsbeleid... we gingen naar De Graafschap!
De omgeving van het stadion bleek in een wijde straal van kilometers hermetisch te zijn afgesloten voor automobielen, en ieder denkbare sluipweg bleek afgezet en bewaakt door een indrukwekkende hoeveelheid stewards en politie-mensen. Je zou bijna denken dat het hier om pakweg de interland Engeland - Polen ging, een topconfrontatie op hooligangebied. Maar zo zijn blijkbaar de protocollen in Doetinchem, zelfs als de veredelde amateurs van Almere City komen aanrollen. Na enige ruime bogen om het stadiongebied heen, kwakten we onze bolide ten slotte maar ergens in het bos, op een plek waar we de stadionlichtjes nog net konden zien. Een stevige wandeling later, langs verlaten lanen en straten waar makkelijk honderden auto's zouden kunnen parkeren, bereikten we dan toch eindelijk de tempel waar we zoveel jaren naar hadden gehunkerd. Na de clubcard en het politie- en stewardcordon moesten we ook nu nog de horde nemen dat je niet zomaar het terrein op mag waar je dat wilt - ook daar moet je echt een heel goed verhaal voor hebben. Alcatraz is er niets bij.
Nu ja, eenmaal binnen was het ineens heel gezellig en relaxt om ons heen, en van de zalige broodjes bal in het supportershome namen we na de eerste jubelend gelijk nog maar een tweede.
Bij het afhalen van de tickets mochten we kiezen waar we plaats wilden nemen. Het werd natuurlijk de Spinnenkop, de staan-tribune waar de fantiekste supporters hun zebra-boys aanmoedigen. We voelden ons weer even 16, tussen het piepjonge grut, dat net als wij vroeger bij onze cluppies onafgebroken en vrolijk het ene lied na het andere spreekkoor aanhief. Met onze voor de Spinnenkop relatief hoge leeftijd trokken we de opmerkzaamheid van de waakzame stewards in het vak, die het toch wel wat verontrustend leken te vinden, drie veteranen op de Spinnenkop.
Voor de letterlijk zo goed bewaakte heerlijke sfeer op de Vijverberg krijgt De Graafschap een 10 van ons, en ook de wedstrijd was goed voor ons humeur. Zes goals, dikke winst voor de thuisclub, blije fans aan alle kanten (op die vier van Almere na dan), dat is op zich al zwaar smullen geblazen. Maar voor onze Adje was het allemaal nog veel mooier, deze oorwassing voor de gasten uit Flevoland, want Almere-trainer Fred Grim kan al jaren geen goed meer doen bij Adje. Dat zit zo. In de tijd dat meneer Grim tweede keeper van Ajax was, werkte Adje als parkeermedewerker bij het transferium bij de Amsterdam ArenA. Adje ging over de slagbomen, zogezegd. Op zekere dag kwam een geagiteerde Fred Grim naar het hokje waar onze parkeerman resideerde. Fred was zijn uitrijdkaart van Ajax vergeten, en nu moest Adje hem er snel uit laten. Toen onze altijd correcte vriend verklaarde dat dit niet zomaar ging, omdat hij nu eenmaal glasheldere instructies had dat hij nooit zomaar de boom mocht heffen voor mensen zonder geldige uitrijdkaart, ontstak Fred in woede: "Weet je wel wie ik ben!"
De geblokte doelwachter kreeg zonder omhaal repliek: "Ja hoor, en ik ben Adje, en ik laat je er niet door zonder geldige kaart."
Er moest uiteindelijk een sussende parkeermanager aan te pas komen om de zaak in der minne te schikken met de stomende en briesende Grim, wiens optredens in de media sindsdien door onze Adje steevast met wegwerpgebaren en vilein commentaar begeleid worden. In Doetinchem kon Adje dan ook hartelijk lachen om de zware nederlaag voor de verder dit seizoen toch behoorlijk succesvolle Amsterdamse coach.
In de pauze van het eenzijdige duel, toen Adje en Peter zich elders vermaakten met bier en collega-fans, viel mijn oog op Normaal-zanger en Achterhoek-icoon Bennie Jolink, die samen met een tiental andere vrijwilligers met een prikstok over het veld kuierde om links en rechts wat onduidelijk in de grasmat te poeren en en passant ook nog wat polletjes glad te trappen. Tussendoor wuifde de populaire volksheld links en rechts naar bekenden in het publiek. Een heel mooi beeld. De Graafschap is Normaal.
******
De Graafschap - Almere City FC, 1 februari 2013: 5-1 (3-0), Jupiler Leugue. Toeschouwers: 7.003
(foto: Adje Krijnen)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten