SGS Essen is voor Duitse begrippen een Traditionsverein in de Frauen-Bundesliga. De club is in 1968 opgericht en het eerste damesteam is sinds jaar en dag het succesvolle uithangbord van de vereniging. SGS Essen is daarmee geen bijwagentje van mannenprofclubs als Bayern München, Bayer Leverkusen of VfL Wolfsburg (de huidige lijstaanvoerster van de Frauen-Bundesliga). Net als klassieke, pure vrouwenclubs als Turbine Potsdam of FCR Duisburg heeft SGS Essen een geheel eigen historie en traditie, inclusief een flinke, trouwe aanhang. In het fonkelnieuwe stadion-in-aanbouw in Essen, dat de dames van SGS delen met de heren van Rot-Weiss, nemen 1.130 toeschouwers plaats voor de pot tegen tegen Duisburg - ruim vijf keer zoveel als toen ik recent met Martin te gast was bij een thuiswedstrijd van de vrouwen van Bayer Leverkusen. Wat ik maar wil zeggen: eigenheid en traditie betalen zich uit.
Alles rondom dit duel van deze twee middenmoters ademt professionaliteit uit: er is ruimschoots catering en beveiliging, en fanartikelen zijn er in alle soorten en maten - maar in alle gevallen in het paars en wit van SGS uitgevoerd.
Het op de mat gelegde spel valt een tikkie tegen. Het tempo is traag, de creativiteit spaarzaam. Alleen Charline Hartmann, de felle Stürmer met haarband (die wij al snel mevrouw Wiese noemen, en voor wie het hartje van onze Adje dan ook direct sneller slaat) steekt er bovenuit.
Veel meer echter spreekt mij de oogverblindende SGS-reserve Sarah Freutel aan, die met haar kekke korte blonde koppie oogt als het Germaanse antwoord op Pink. Al tijdens de warming-up tovert ze met haar blije gehuppel en vrolijk gesnater een zonnig sfeertje om zich heen. Ik begrijp er geen snars van dat Sarah niet in de start-elf start, maar verkondig als een profeet aan Adje, Martin en Peter dat zij zeker nog van zich zal doen spreken in de wedstrijd.
Erkend vrouwenvoetbalhater Adje kijkt intussen zijn ogen uit op deze middag, niet zozeer weliswaar vanwege het vertoonde spel maar vooral door de vele mooie paardenstaartjes die op het veld paraderen.
Martin maakt mij geukkig door in de pauze bij de fanshop een foto-kaart-met-handtekening van mijn Sarah voor me te kopen. Maar zonder plaagstootje gaat dit natuurlijk niet: "Van sommige speelsters was de voorraad bijna uitverkocht, maar het vakje met kaarten van Sarah staat nog helemaal vol."
In de slotfase van het door SGS glad gedomineerde duel komt Sarah Freutel onder nummer 7 opgewekt de wei in gedribbeld, en sticht met wat vakkundige rushes, scharen en voorzetten alom dood en verderf in de zestien van Duisburg.
"Zei ik toch", glunder ik.
******
SGS Essen - FCR 2001 Duisburg, 3 februari 2013: 2-0 (2-0), Frauen-Bundesliga. Toeschouwers: 1.130.
zondag 10 februari 2013
De dag dat ik Sarah zag
SGS Essen is voor Duitse begrippen een Traditionsverein in de Frauen-Bundesliga. De club is in 1968 opgericht en het eerste damesteam is sinds jaar en dag het succesvolle uithangbord van de vereniging. SGS Essen is daarmee geen bijwagentje van mannenprofclubs als Bayern München, Bayer Leverkusen of VfL Wolfsburg (de huidige lijstaanvoerster van de Frauen-Bundesliga). Net als klassieke, pure vrouwenclubs als Turbine Potsdam of FCR Duisburg heeft SGS Essen een geheel eigen historie en traditie, inclusief een flinke, trouwe aanhang. In het fonkelnieuwe stadion-in-aanbouw in Essen, dat de dames van SGS delen met de heren van Rot-Weiss, nemen 1.130 toeschouwers plaats voor de pot tegen tegen Duisburg - ruim vijf keer zoveel als toen ik recent met Martin te gast was bij een thuiswedstrijd van de vrouwen van Bayer Leverkusen. Wat ik maar wil zeggen: eigenheid en traditie betalen zich uit.
Alles rondom dit duel van deze twee middenmoters ademt professionaliteit uit: er is ruimschoots catering en beveiliging, en fanartikelen zijn er in alle soorten en maten - maar in alle gevallen in het paars en wit van SGS uitgevoerd.
Het op de mat gelegde spel valt een tikkie tegen. Het tempo is traag, de creativiteit spaarzaam. Alleen Charline Hartmann, de felle Stürmer met haarband (die wij al snel mevrouw Wiese noemen, en voor wie het hartje van onze Adje dan ook direct sneller slaat) steekt er bovenuit.
Veel meer echter spreekt mij de oogverblindende SGS-reserve Sarah Freutel aan, die met haar kekke korte blonde koppie oogt als het Germaanse antwoord op Pink. Al tijdens de warming-up tovert ze met haar blije gehuppel en vrolijk gesnater een zonnig sfeertje om zich heen. Ik begrijp er geen snars van dat Sarah niet in de start-elf start, maar verkondig als een profeet aan Adje, Martin en Peter dat zij zeker nog van zich zal doen spreken in de wedstrijd.
Erkend vrouwenvoetbalhater Adje kijkt intussen zijn ogen uit op deze middag, niet zozeer weliswaar vanwege het vertoonde spel maar vooral door de vele mooie paardenstaartjes die op het veld paraderen.
Martin maakt mij geukkig door in de pauze bij de fanshop een foto-kaart-met-handtekening van mijn Sarah voor me te kopen. Maar zonder plaagstootje gaat dit natuurlijk niet: "Van sommige speelsters was de voorraad bijna uitverkocht, maar het vakje met kaarten van Sarah staat nog helemaal vol."
In de slotfase van het door SGS glad gedomineerde duel komt Sarah Freutel onder nummer 7 opgewekt de wei in gedribbeld, en sticht met wat vakkundige rushes, scharen en voorzetten alom dood en verderf in de zestien van Duisburg.
"Zei ik toch", glunder ik.
******
SGS Essen - FCR 2001 Duisburg, 3 februari 2013: 2-0 (2-0), Frauen-Bundesliga. Toeschouwers: 1.130.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten