het belang van de beker

Mijn grootste moment van voetbalgeluk dateert uit het prachtige jaar 1981. Mijn Haarlem werd in dat voorjaar kampioen van de Eerste Divisie, en de optelsom van euforie en voetbaltrots die ik toen voelde, en die nog wekenlang in mijn bloed bleef voortrazen, is nauwelijks weer te geven in woorden. Nouja, ik kan het misschien het beste nog zo zeggen: ik was werkelijk en compleet zielsgelukkig. We waren kampioen!!!

Ik denk dat een dergelijke extase vooral is weggelegd voor fans van clubs die zelden of nooit wat winnen. De intense vreugde van dat ene kampioenschap, of die enkele KNVB-beker die je wint. Dat je het daar dertig jaar later nog niet over kunt hebben zonder helemaal te gaan stralen en natte oogjes te krijgen. Dat je de basiself van dat kampioensteam zelfs op je 85e, kreupel, dement en lekkend als een mandje, nog altijd foutloos opdreunt ten overstaan van een verbaasde zuster, die rapporteert: "Meneer Rißmann had vandaag veel praats over voetbal en begon allemaal namen van vroeger op te sommen. Meestal slaat meneer hoofdzakelijk wartaal uit, maar dit leek toch duidelijk een helder moment."

Voor supporters van zogenoemde topclubs is het leven een stuk moeilijker en vlakker dan voor ons, de aanhangers van de kleintjes. Ik bedoel, welke liefhebber van Ajax gaat op dit moment nou helemaal uit zijn plaat van de derde landstitel op rij, en alweer de 32e in totaal? Bevriend Ajacied annex Behave-collega Michiel sms´te mij hier heel treffend het volgende over: "Ik moet wel zeggen dat het nu na 3x wel gewoontjes wordt. Ik denk dat richting de 4e ster er weer wat spanning ontstaat..."

Ben je volger van pakweg Ajax, PSV, Bayern München, Manchester United of Real Madrid, dan is het landskampioenschap een regelrechte must. Lukt het, dan is dat leuk en ben je wel een beetje blij, maar gaat dat mis: o jee, dan is gelijk het hele seizoen bedorven en is het leven somber en zwaar.

In diezelfde sfeer, waarin alles alleen maar draait om de zoveelste schaal, wordt in Nederland door fans van Ajax en PSV nogal neergekeken op de beker - of slabak, of dennenappel, zoals er ook wel met enige dedain over deze schone cup wordt gesproken. "Een troostprijs", heet het dan, of "Nouja, het is tóch een prijs.". Mark van Bommel zou de beker, zo gaf hij in de aanloop naar de finale aan, graag "op zijn lijstje bijschrijven", en gaf daarmee heel subtiel aan dat van echte hunkering geen sprake was. De beker is slechts een prijsje voor een titelverzamelaar - geen mijlpaal in de historie. Juist daarom is het zo prachtig en geweldig dat ik getuige mocht zijn van de victorie van AZ, dat het aangeslagen PSV (geen kampioen geworden en daardoor zichtbaar ontdaan van iedere motivatie) in de Kuip op pure wilskracht de beker afsnoepte. AZ heeft in het verleden natuurlijk wel eens vaker wat gewonnen (zoals die onvergetelijke eerste landstitel in ´81, tegelijk kampioen met mijn Haarlem dus), maar toch zelden genoeg om in het AZ-blok in het stadion voor totale extase te zorgen. De spelers waren net als de fans door het dolle heen - intense vreugde, omdat die vreugde zo zeldzaam voor ze is.

Ik betrapte mij er op dat ik in de laatste 20 minuten misselijk van de spanning werd, en niet meer op de stadionklok durfde te kijken - bang dat dit ongeluk zou brengen. Deze verrukkelijke stress, met daarna de ontlading en endorfine die na het laatste fluitsignaal volgde, gun ik iedere supporter van alle ´kleine´ clubs in Nederland.

Al is het maar eens in je leven.

******

AZ - PSV, 9 mei 2013: 2-1 (2-1), finale KNVB-beker. Toeschouwers: 50.000.

******

(Foto´s: op het kille en tochtige Rotterdam CS heb ik voor het eerst met mijn mobieltje mezelf gefotografeerd. Dat deed ik in alle ernst, met dit resultaat: een kruising tussen een coole hiphopper en een opgefokte hooligan, in kunstzinnig graffiti-perspectief. En dat allemaal geheel per ongeluk..! Dee andere foto schoot ik een dag na de bekerfinale op de snelweg in Duitsland: ook de vrachtwagens jubelden daar mee voor AZ! - foto´s van Rißmann)