Schatje voor Adje?

Het was een heel gedoe om via AZ-kanalen naar de wedstrijd om de Johan Cruijff Schaal te komen: ofwel moesten we met georganiseerde bussen vanuit Alkmaar oprukken naar de ArenA, ofwel waren we verplicht op per auto aan te komen rollen naar parkeervak P2, alweer we onze vouchers om konden ruilen voor toegangskaartjes.

We kozen voor optie twee, en vroegen ons af waarom het toch in vredesnaam zo complex geregeld was. Angst voor grimmige confrontaties tussen beide supportersgroepen leek ons niet aan de orde. Immers: fans van AZ en Ajax verdragen elkaar in de regel prima.

Tot onze verbazing en hilariteit bleek het in praktijk vooral te gaan om maatregelen waarvan men als organisatoren achteraf kan zeggen: we hebben in ieder geval maatregelen genomen. Want vanaf parkeervak P2 werden we als gezamenlijke Kaaskijkers door stewards en politie naar de ArenA begeleid, alwaar we vervolgens simpelweg werden ´losgelaten´ tussen de Amsterdamse aanhang die daar massaal rondkuierde. En ja, dat ging er conform verwachting heel gemoedelijk en vriendschappelijk aan toe. Veel gedoe om niks dus, al die ingewikkelde aanreistoestanden.

Over de wedstrijd zelf zal ik kort zijn: Ajax iets beter, AZ erg dapper, en arbiter Richard Liesveld had zich opzichtig voorgenomen dat de prijzenkast van Ajax kennelijk nog niet vol genoeg was. Hij woof vlijtig ieder nadeel voor AZ weg, hielp Ajax een handje zo vaak het maar kon, en zal na afloop ´s nachts thuis ongetwijfeld heel tevreden zijn ingeslapen onder zijn Ajax-dekbed.

Veel pikanter voor ons was de situatie van onze trouwe stadionvriend Adje, die al enige tijd vrijgezel is omdat hij de lat voor de ware liefde van zijn leven behoorlijk hoog heeft liggen: de uitverkorene moet namelijk buitengewoon jong, blond én catwalkbestendig zijn. Het geval wilde vandaag dat pal vóór onze kieskeurige loverboy een uitgelezen exemplaar van zijn begeerte had plaatsgenomen. Het fraaie deern zat naast een poepsaaie, zwijgende en niet al te filosofisch ingesteld ogende jongeman, die niettemin haar toch echt vriendje was: ze droegen beiden de gelijke ring.

Het AZ-poppetje haalde heel gedienstig drankjes en hapjes voor haar knul. Hij wist niet half hoe goed hij het had, vonden wij, terwijl wij Adje omstandig attent maakten op het voor het volmaakte Adje-hapje dat voor zijn neus zat.

Adje wimpelde tot onze verbijstering echter iedere mogelijke interesse af. Zelfs toen het arme schaap haar bevallige armpje langdurig aan Adjes voeten legde - de bal ligt dan toch op de doellijn zullen we maar zeggen - bleef onze maat stoïcijns.

We hapten naar adem over zoveel koelte en beheersing bij Adje. Wij hadden er, geloof ik, veel meer last van dan Adje zelf, dat hij deze schitterende blinkende schaal aan zich voorbij liet gaan.

******

AZ - Ajax, 27 juli 2013: 2-3 (na verlenging; 2-2 na 90 minuten; 0-0 na 45 minuten), Johan Cruijff Schaal. Toeschouwers: 48:000

******

(Foto´s: onze vrijgezelle Adje heeft duidelijk Anschluß met knappe blonde AZ-nimf (haar arm ligt aan zijn voeten!) maar lijkt dit totaal niet merken; vrolijke stroom AZ-fans onder omstandige begeleiding op weg naar de ArenA, waar vervolgens iedereen gezellig door elkaar mag lopen - foto´s: Rißmann)

Ze kunnen rustig sterven

"Ik zie ze eerst nog wel met 0-1 achterkomen. En pas dan gaan ze voetballen."

Ik had het goed gezien, toen ik een uur voor de wedstrijd deze voorspelling deed aan het gezelschap waarmee ik in Utrecht een heuse Europa-cup-avond kwam beleven. Geheel vrijstaand kopte de deksele Omar er Rafik de 0-1 tegen de touwen. Schuin aan de overzijde van het stadion zag ik een kluitje Luxemburgse fans exploderen van vreugde. "Die kunnen rustig sterven", sprak ik tot de verbijsterde man die voor mij zat.

Toch leek het er eventjes op dat de trots van de Domstad orde op zaken zou stellen tegen de ´voetbaldreumes´ uit Luxemburg, FC Differdange 03, waar FC Utrecht zo gelukkig tegen leek te hebben geloot. Jacob Mulenga scoorde binnen de korste keren drie keer, en dankte onze Lieve Heer geknield, een kruisje slaand en een weesgegroetje prevelend.

Onze Lieve Heer had echter, wellicht na enig twijfelen, zijn Differdange-petje opgezet vanavond. Want de brutaal en fris spelende Luxemburgers sneden met de ene vlijmscherpe counter na de andere de Utrechste linies finaal aan gort.

Het werd uiteindelijk een sensationele 3-3, waarbij FC Utrecht bepaald niet mocht klagen dat FC Differdange wat druistig omsprong met de vele kansen die het kreeg. Differdange speelde Utrecht ondersteboven. Geloei van ontzetting golfde door de Galgenwaard. "Schaam je kapot!", scandeerde de Bunnikside.

Maar ten slotte was er toch ook nog wel wat moois te noteren op deze historische avond. De dappere knapen uit Differdange kregen na het laatste fluitsignaal gul applaus van de Utrechtse rangen, en maakten een vrolijke ererondje, plus voor elke tribune de bekende, gearmde juichjubel.

Ze kunnen werkelijk rustig sterven (te zijner tijd dan hè), deze wonderlijke winnaars van Differdange.

En FC Utrecht... dat kan zich nu volledig en ongestoord richten op het kampioenschap van de Eredivisie.

******

FC Utrecht - FC Differdange 03, 25 juli 2013: 3-3 (1-1), 2e voorronde Europa League. Toeschouwers: 16.500

******

(Foto: de uitgelaten spelers van Differdange danken de Bunnikside voor de luide bijval voor hun prestatie - foto van Rißmann)

Onkel Klaus

Naast de in Duitsland alom geliefde volksclub 1. FC Köln telt de Domstad aan de Rijn nog verschillende andere fijne trekpleisters voor de ware voetbalsmulpaap - bijvoorbeeld Fortuna Köln. Het werd voor zwager Martin en mij daarom hoog tijd, eindelijk ook eens de tweede voetbaltrots van de stad met een bezoekje te vereren: Fortuna Köln, dat als thuishaven het charmante oude Südstadion heeft.

Waar ik vroeger de sintelbanen in voetbalstadions vervloekte omdat ze de afstand tussen veld en tribunes zo groot maakten, daar gaat mijn hartje tegenwoordig juist helemaal open als ik deze ouderwetse combinatie van grasveld en atletiekbaan aantref. En dat is nog niet alles in het Südstadion: ze hebben er nog van die heerlijke eindeloos lang doorlopende, onoverdekte staantribunes, die driekwart van het veld omsluiten. Hoog boven deze stenen zoom torenen twee peilloos hoge lichtmasten - zo hoog heb ik lichtmasten nog nooit naar de hemel zien reiken. En dan is er nog de speciale attractie van ondergronds plassen. Heerlijk koel is het daar, terwijl buiten de koperen ploert van hoog aan de hemel genadeloos op het stadion neerbrandt. Ondergronds plassen, dat is je ware - de echte liefhebber weet genoeg en vertrekt met piepende banden richting Köln.

Martin en ik scoren een broodje met gekookte worst en een biertje (getapt door een blonde juffrouw die op zichzelf al een enkele reis naar het Südstadion rechtvaardigt) en nestelen ons op de overdekte zittribune, precies in het verlengde van de middenlijn.

Kort achter ons bevindt zich een lang doorgetrokken tafel, bedoeld voor schrijvende pers, waar wij ook De Graafschap-legende Jan Vreman ontwaren. Met een piepklein leesbrilletje op zijn gebruinde kop, en gehuld in een gewaagd roze shirt, maakt de tegenwoordige assistent-trainer nauwgezette aantekeningen - naar wij mogen aannemen van Fortuna Sittard, waar De Graafschap het op de eerste speeldag van het nieuwe seizoen in de Jupiler League tegen opneemt. Jan is ruim voor het einde van Fortuna tegen Fortuna (een geinig affiche waar de marketingmensen van Fortuna Köln bewust op hadden aangestuurd, zo hadden we in de krant gelezen) alweer weg want van dit machteloze Fortuna Sittard zal het de Superboeren straks beslist niet dun in de klompen lopen.

Wanneer we de eerste happen van ons flauwe worstbroodje nemen, duikt enkele meters voor ons een kale, ronde, olijke bejaarde meneer op, niet zichtbaar maar wel voelbaar 'iemand' van de club hier, die luidkeels informeert of het ons smaakt. Wij knikken van ja en kijken daar heel verlekkerd bij, want wij willen de oude baas niet teleurstellen. Hierop brult opa naar zijn vrouw, die pal achter ons blijkt te zitten, dat zij ook maar zo'n lekkere worst moet gaan halen voor hem. En voor zichzelf. Mit Senf, graag.

De krasse knar spreekt, in afwachting van zijn bestelling, niet alleen ons op stevig volume aan, nee, hij gaat de hele tribune af. Hij begroet hierbij tientallen mensen persoonlijk, en een tienermeisje dat met vier jongeheren plaatsneemt, spreekt hij schalks toe: "Judith! Met vier mannen op de tribune! Vind ik dat wel goed? Ik zal mijn vrouw opdragen extra goed op je te letten!" Gelach alom, waarna de vijf jongelui allemaal een warme omhelzing van Klaus krijgen. Want Klaus is zijn naam, zo hebben we intussen door. En werkelijk iedereen in dit stadion kent Klaus. Dat is glashelder.

Klaus rust af en toe even uit van het vele handenschudden, wangenknijpen, schouderkloppen en tegen de borst drukken en leunt dan met een tevreden grijns tegen het hekje dat het veld van de tribune scheidt. Af en toe glipt hij door het hekje, schertsend met de steward die deze doorgang bewaakt, om op het veld de ballenjongens en -meisjes een vaderlijke aai over de bol te geven, en voor de nodige highfives met spelers van de thuisclub, die met een ontspannen warming-up doende zijn.

Gaandeweg begint bij ons te dagen dat we hier niet met zomaar de eerste de beste gastheer te maken hebben. Martin googlet eens wat en ja hoor: voor ons dribbelt, snatert en jokkernijt niemand minder dan de voorzitter van Fortuna Köln: Klaus Ulonska.

Wat een vermakelijke man is Onkel Klaus, en wat heeft-ie een plezier in zijn cluppie. Zijn enthousiasme is onweerstaanbaar en slaat over op de ganse tribune. In de rust gaat hij rond met een bal die als spaarpot is vermomd, en net als in de kerk moeten we hierin gulle gaven stoppen, die de jeugdafdeling van deze bescheiden Regionallia-club ten goede komen. Onkel Klaus spreekt iedere toeschouwer persoonlijk toe, er is geen ontkomen aan, en hij scandeert tot grote hilariteit van het publiek bij iedereen die wat geeft en van wie hij iets persoonlijks weet, wat speciaals: "Mattias Schulz, dames en heren..! Advocaat van beroep, maar iedere zaterdag hier op de tribune, en... hij geeft gul!"

Als de tweede helft alweer begonnen is, ploft hij intens tevreden naast mevrouw Ulonska neer, en schudt hij trots de van vele munten rinkelende voetbal. "Ik ben nog het vak van de fans van Sittard ingegaan, en weet je, die gaven hartstikke veel! Ik heb ze in het Nederlands toegesproken, dat vonden ze prachtig!"

"Ach",hoor ik zijn vrouw kalmpjes antwoorden, en ik hoor een glimlach door haar tekst heen, "ze hebben je alleen maar wat gegeven zodat je tenminste je kop zou houden."

Onkel Klaus schatert het uit en schudt nog eens krachtig met zijn bal vol centjes.

Wat een mooie man, zo'n fijne ouderwetse club-pappa... nóg een reden om hier nog vaak, heel vaak terug te keren.

******

Fortuna Köln - Fortuna Sittard, 20 juli 2013: 4-0 (3-0), vriendschappelijk. Toeschouwers: 412

******

(Foto´s, van boven naar beneden: bevlogen fan met openhartig t-shirt: ´Beer belly on board´; kiekje van Martin, met geheel per ongeluk daarbij ook de fraaie bierjuffrouw van Fortuna Köln in beeld; Klaus Ulonska in de weer met zijn spaarpotbal, en genietend op zijn hekje leunend - foto´s van Rißmann)

In de provincie

Soms moet je vooral de plaatjes het verhaal maar laten doen - zo´n geval is dit. Want dit was een wedstrijd van niks. Samen met Martin was ik naar het Duitse dorpje Wegberg getogen, dat met een hoop vlagvertoon op iedere hoek en gevel enthousiast uitstraalde de wedstrijd van de eeuw in huis had gehaald: de lokale helden van Borussia Mönchengladbach tegen het Vlaamse Lierse SK. Een vriendschappelijk potje in de voorbereiding op het nieuwe seizoen.

Afgaand op het vertoonde spel gaat noch Gladbach noch Lierse zelfs maar de geringste rol van betekenis spelen in de competitie. Vooral de tweede helft was van een lusteloosheid en traagheid die zijn weerga niet kent. Maar allez, het is de oefenperiode, dan telt niet vooreerst het scorebord - op elkaar ingespeeld raken is het devies.

De Duitse fans waren merkbaar een lekker dagje uit, met alle ontspanning die daar bij hoort: beetje keuvelen, biertje erbij, braaf klappen voor elke redelijk gegeven bal. Opvallend veel huisvrouwen van het overwegend oudere slag hadden zich in fonkelnieuwe Gladbach-shirts gehesen met daarop de naam van de kersverse aankoop Max Kruse - kennelijk nogal een womanizer, al zie ik dat er persoonlijk niet zo aan af. Enigszins verdacht was een meneer van rond de 40 die in een keepersshirt van de vandaag speeltijd krijgende reserve-doelman Christofer Heimeroth was gehuld. In tamelijk verhitte toestand drukte hij zijn lijf 90 minuten lang intens tegen de boarding, direct achter het doel van zijn idool. Brrrr..!

Olijker waren de vele vrijwilligers van de organiserende amateurvereniging, die apetrots rondliepen met een geplastificeerd kaartje op hun borst waarop tussen de emblemen van Gladbach en Lierse te lezen viel dat zij vandaag aan het werk waren. Van belang dus.

De meegereisde supporters uit België zagen het wat minder relaxt dan de Duitse aanhangers. De klanten uit Lierse vuurden hun slaperige team onafgebroken aan, afgewisseld met aandoenlijke spreekkoren voor hun als trainer naar Lierse teruggekeerde oude held Stanley Menzo: "There´s only one Stanley Menzo... one Stanley Meeeeeeeeeezoooo... there´s only one Stanley Menzo..!"

Minder flatteus was de aard en wijze waarop de dienstdoende dorpsagenten werden bezongen, maar de onverstoorbare plaatselijke Hermandad deed gewoon net alsof ze het stoute Vlaams niet konden verstaan: "Politie, homofielen, steek die knuppel in je reet" - en andere bloemrijke gezangen, die als waterdruppels langs de politie-veren afgleden.

Ook na afloop, bij de tourbussen, deden sommige Belgen nog verwoede pogingen om oom en tante agent uit de tent te lokken. Maar nee, met dit soezige zonnetje vandaag aan de hemel zat dat er echt niet in.

******

Borussia Mönchengladbach - Lierse SK, 6 juli 2013: 2-0 (2-0), vriendschappelijk. Toeschouwers: 2.917.

******

(Foto´s: de ontspannen sfeer in de provincie is te zien aan de geïmproviseerde ingang met quasi-stewards, aan een wegdromende tomboy in de graswal langs de lange zijde, een kiekje over de schouder van Gladbach-ster Raffael die een hoekschop gaat nemen(3 x foto van Rißmann), aan flanerende fans achter het doel, en een guitige toeschouwer met het programma-boekje op zijn bol, om die te beschermen tegen de felle zon (2 x foto van Martin van Geel)