Naast de in Duitsland alom geliefde volksclub 1. FC Köln telt de Domstad aan de Rijn nog verschillende andere fijne trekpleisters voor de ware voetbalsmulpaap - bijvoorbeeld Fortuna Köln. Het werd voor zwager Martin en mij daarom hoog tijd, eindelijk ook eens de tweede voetbaltrots van de stad met een bezoekje te vereren: Fortuna Köln, dat als thuishaven het charmante oude Südstadion heeft.
Waar ik vroeger de sintelbanen in voetbalstadions vervloekte omdat ze de afstand tussen veld en tribunes zo groot maakten, daar gaat mijn hartje tegenwoordig juist helemaal open als ik deze ouderwetse combinatie van grasveld en atletiekbaan aantref. En dat is nog niet alles in het Südstadion: ze hebben er nog van die heerlijke eindeloos lang doorlopende, onoverdekte staantribunes, die driekwart van het veld omsluiten. Hoog boven deze stenen zoom torenen twee peilloos hoge lichtmasten - zo hoog heb ik lichtmasten nog nooit naar de hemel zien reiken. En dan is er nog de speciale attractie van ondergronds plassen. Heerlijk koel is het daar, terwijl buiten de koperen ploert van hoog aan de hemel genadeloos op het stadion neerbrandt. Ondergronds plassen, dat is je ware - de echte liefhebber weet genoeg en vertrekt met piepende banden richting Köln.
Martin en ik scoren een broodje met gekookte worst en een biertje (getapt door een blonde juffrouw die op zichzelf al een enkele reis naar het Südstadion rechtvaardigt) en nestelen ons op de overdekte zittribune, precies in het verlengde van de middenlijn.
Kort achter ons bevindt zich een lang doorgetrokken tafel, bedoeld voor schrijvende pers, waar wij ook De Graafschap-legende Jan Vreman ontwaren. Met een piepklein leesbrilletje op zijn gebruinde kop, en gehuld in een gewaagd roze shirt, maakt de tegenwoordige assistent-trainer nauwgezette aantekeningen - naar wij mogen aannemen van Fortuna Sittard, waar De Graafschap het op de eerste speeldag van het nieuwe seizoen in de Jupiler League tegen opneemt. Jan is ruim voor het einde van Fortuna tegen Fortuna (een geinig affiche waar de marketingmensen van Fortuna Köln bewust op hadden aangestuurd, zo hadden we in de krant gelezen) alweer weg want van dit machteloze Fortuna Sittard zal het de Superboeren straks beslist niet dun in de klompen lopen.
Wanneer we de eerste happen van ons flauwe worstbroodje nemen, duikt enkele meters voor ons een kale, ronde, olijke bejaarde meneer op, niet zichtbaar maar wel voelbaar 'iemand' van de club hier, die luidkeels informeert of het ons smaakt. Wij knikken van ja en kijken daar heel verlekkerd bij, want wij willen de oude baas niet teleurstellen. Hierop brult opa naar zijn vrouw, die pal achter ons blijkt te zitten, dat zij ook maar zo'n lekkere worst moet gaan halen voor hem. En voor zichzelf. Mit Senf, graag.
De krasse knar spreekt, in afwachting van zijn bestelling, niet alleen ons op stevig volume aan, nee, hij gaat de hele tribune af. Hij begroet hierbij tientallen mensen persoonlijk, en een tienermeisje dat met vier jongeheren plaatsneemt, spreekt hij schalks toe: "Judith! Met vier mannen op de tribune! Vind ik dat wel goed? Ik zal mijn vrouw opdragen extra goed op je te letten!" Gelach alom, waarna de vijf jongelui allemaal een warme omhelzing van Klaus krijgen. Want Klaus is zijn naam, zo hebben we intussen door. En werkelijk iedereen in dit stadion kent Klaus. Dat is glashelder.
Klaus rust af en toe even uit van het vele handenschudden, wangenknijpen, schouderkloppen en tegen de borst drukken en leunt dan met een tevreden grijns tegen het hekje dat het veld van de tribune scheidt. Af en toe glipt hij door het hekje, schertsend met de steward die deze doorgang bewaakt, om op het veld de ballenjongens en -meisjes een vaderlijke aai over de bol te geven, en voor de nodige highfives met spelers van de thuisclub, die met een ontspannen warming-up doende zijn.
Gaandeweg begint bij ons te dagen dat we hier niet met zomaar de eerste de beste gastheer te maken hebben. Martin googlet eens wat en ja hoor: voor ons dribbelt, snatert en jokkernijt niemand minder dan de voorzitter van Fortuna Köln: Klaus Ulonska.
Wat een vermakelijke man is Onkel Klaus, en wat heeft-ie een plezier in zijn cluppie. Zijn enthousiasme is onweerstaanbaar en slaat over op de ganse tribune. In de rust gaat hij rond met een bal die als spaarpot is vermomd, en net als in de kerk moeten we hierin gulle gaven stoppen, die de jeugdafdeling van deze bescheiden Regionallia-club ten goede komen. Onkel Klaus spreekt iedere toeschouwer persoonlijk toe, er is geen ontkomen aan, en hij scandeert tot grote hilariteit van het publiek bij iedereen die wat geeft en van wie hij iets persoonlijks weet, wat speciaals: "Mattias Schulz, dames en heren..! Advocaat van beroep, maar iedere zaterdag hier op de tribune, en... hij geeft gul!"
Als de tweede helft alweer begonnen is, ploft hij intens tevreden naast mevrouw Ulonska neer, en schudt hij trots de van vele munten rinkelende voetbal. "Ik ben nog het vak van de fans van Sittard ingegaan, en weet je, die gaven hartstikke veel! Ik heb ze in het Nederlands toegesproken, dat vonden ze prachtig!"
"Ach",hoor ik zijn vrouw kalmpjes antwoorden, en ik hoor een glimlach door haar tekst heen, "ze hebben je alleen maar wat gegeven zodat je tenminste je kop zou houden."
Onkel Klaus schatert het uit en schudt nog eens krachtig met zijn bal vol centjes.
Wat een mooie man, zo'n fijne ouderwetse club-pappa... nóg een reden om hier nog vaak, heel vaak terug te keren.
******
Fortuna Köln - Fortuna Sittard, 20 juli 2013: 4-0 (3-0), vriendschappelijk. Toeschouwers: 412
******
(Foto´s, van boven naar beneden: bevlogen fan met openhartig t-shirt: ´Beer belly on board´; kiekje van Martin, met geheel per ongeluk daarbij ook de fraaie bierjuffrouw van Fortuna Köln in beeld; Klaus Ulonska in de weer met zijn spaarpotbal, en genietend op zijn hekje leunend - foto´s van Rißmann)
Naast de in Duitsland alom geliefde volksclub 1. FC Köln telt de Domstad aan de Rijn nog verschillende andere fijne trekpleisters voor de ware voetbalsmulpaap - bijvoorbeeld Fortuna Köln. Het werd voor zwager Martin en mij daarom hoog tijd, eindelijk ook eens de tweede voetbaltrots van de stad met een bezoekje te vereren: Fortuna Köln, dat als thuishaven het charmante oude Südstadion heeft.
Waar ik vroeger de sintelbanen in voetbalstadions vervloekte omdat ze de afstand tussen veld en tribunes zo groot maakten, daar gaat mijn hartje tegenwoordig juist helemaal open als ik deze ouderwetse combinatie van grasveld en atletiekbaan aantref. En dat is nog niet alles in het Südstadion: ze hebben er nog van die heerlijke eindeloos lang doorlopende, onoverdekte staantribunes, die driekwart van het veld omsluiten. Hoog boven deze stenen zoom torenen twee peilloos hoge lichtmasten - zo hoog heb ik lichtmasten nog nooit naar de hemel zien reiken. En dan is er nog de speciale attractie van ondergronds plassen. Heerlijk koel is het daar, terwijl buiten de koperen ploert van hoog aan de hemel genadeloos op het stadion neerbrandt. Ondergronds plassen, dat is je ware - de echte liefhebber weet genoeg en vertrekt met piepende banden richting Köln.
Martin en ik scoren een broodje met gekookte worst en een biertje (getapt door een blonde juffrouw die op zichzelf al een enkele reis naar het Südstadion rechtvaardigt) en nestelen ons op de overdekte zittribune, precies in het verlengde van de middenlijn.
Kort achter ons bevindt zich een lang doorgetrokken tafel, bedoeld voor schrijvende pers, waar wij ook De Graafschap-legende Jan Vreman ontwaren. Met een piepklein leesbrilletje op zijn gebruinde kop, en gehuld in een gewaagd roze shirt, maakt de tegenwoordige assistent-trainer nauwgezette aantekeningen - naar wij mogen aannemen van Fortuna Sittard, waar De Graafschap het op de eerste speeldag van het nieuwe seizoen in de Jupiler League tegen opneemt. Jan is ruim voor het einde van Fortuna tegen Fortuna (een geinig affiche waar de marketingmensen van Fortuna Köln bewust op hadden aangestuurd, zo hadden we in de krant gelezen) alweer weg want van dit machteloze Fortuna Sittard zal het de Superboeren straks beslist niet dun in de klompen lopen.
Wanneer we de eerste happen van ons flauwe worstbroodje nemen, duikt enkele meters voor ons een kale, ronde, olijke bejaarde meneer op, niet zichtbaar maar wel voelbaar 'iemand' van de club hier, die luidkeels informeert of het ons smaakt. Wij knikken van ja en kijken daar heel verlekkerd bij, want wij willen de oude baas niet teleurstellen. Hierop brult opa naar zijn vrouw, die pal achter ons blijkt te zitten, dat zij ook maar zo'n lekkere worst moet gaan halen voor hem. En voor zichzelf. Mit Senf, graag.
De krasse knar spreekt, in afwachting van zijn bestelling, niet alleen ons op stevig volume aan, nee, hij gaat de hele tribune af. Hij begroet hierbij tientallen mensen persoonlijk, en een tienermeisje dat met vier jongeheren plaatsneemt, spreekt hij schalks toe: "Judith! Met vier mannen op de tribune! Vind ik dat wel goed? Ik zal mijn vrouw opdragen extra goed op je te letten!" Gelach alom, waarna de vijf jongelui allemaal een warme omhelzing van Klaus krijgen. Want Klaus is zijn naam, zo hebben we intussen door. En werkelijk iedereen in dit stadion kent Klaus. Dat is glashelder.
Klaus rust af en toe even uit van het vele handenschudden, wangenknijpen, schouderkloppen en tegen de borst drukken en leunt dan met een tevreden grijns tegen het hekje dat het veld van de tribune scheidt. Af en toe glipt hij door het hekje, schertsend met de steward die deze doorgang bewaakt, om op het veld de ballenjongens en -meisjes een vaderlijke aai over de bol te geven, en voor de nodige highfives met spelers van de thuisclub, die met een ontspannen warming-up doende zijn.
Gaandeweg begint bij ons te dagen dat we hier niet met zomaar de eerste de beste gastheer te maken hebben. Martin googlet eens wat en ja hoor: voor ons dribbelt, snatert en jokkernijt niemand minder dan de voorzitter van Fortuna Köln: Klaus Ulonska.
Wat een vermakelijke man is Onkel Klaus, en wat heeft-ie een plezier in zijn cluppie. Zijn enthousiasme is onweerstaanbaar en slaat over op de ganse tribune. In de rust gaat hij rond met een bal die als spaarpot is vermomd, en net als in de kerk moeten we hierin gulle gaven stoppen, die de jeugdafdeling van deze bescheiden Regionallia-club ten goede komen. Onkel Klaus spreekt iedere toeschouwer persoonlijk toe, er is geen ontkomen aan, en hij scandeert tot grote hilariteit van het publiek bij iedereen die wat geeft en van wie hij iets persoonlijks weet, wat speciaals: "Mattias Schulz, dames en heren..! Advocaat van beroep, maar iedere zaterdag hier op de tribune, en... hij geeft gul!"
Als de tweede helft alweer begonnen is, ploft hij intens tevreden naast mevrouw Ulonska neer, en schudt hij trots de van vele munten rinkelende voetbal. "Ik ben nog het vak van de fans van Sittard ingegaan, en weet je, die gaven hartstikke veel! Ik heb ze in het Nederlands toegesproken, dat vonden ze prachtig!"
"Ach",hoor ik zijn vrouw kalmpjes antwoorden, en ik hoor een glimlach door haar tekst heen, "ze hebben je alleen maar wat gegeven zodat je tenminste je kop zou houden."
Onkel Klaus schatert het uit en schudt nog eens krachtig met zijn bal vol centjes.
Wat een mooie man, zo'n fijne ouderwetse club-pappa... nóg een reden om hier nog vaak, heel vaak terug te keren.
******
Fortuna Köln - Fortuna Sittard, 20 juli 2013: 4-0 (3-0), vriendschappelijk. Toeschouwers: 412
******
(Foto´s, van boven naar beneden: bevlogen fan met openhartig t-shirt: ´Beer belly on board´; kiekje van Martin, met geheel per ongeluk daarbij ook de fraaie bierjuffrouw van Fortuna Köln in beeld; Klaus Ulonska in de weer met zijn spaarpotbal, en genietend op zijn hekje leunend - foto´s van Rißmann)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten