Door een werkelijk geheel toevallige samenloop van omstandigheden (waarvan onze echtgenotes niets geloven) beschikten mijn zwager Martin en ik plotsklaps samen over kaartjes voor wedstrijden in Utrecht en Köln, daags na elkaar in één weekend. We doopten dit Paasweekend om tot Domstadt-Wochenende, vanwege de domstedelijke status van Utrecht en Köln, en snorden op zaterdag voor de eerste helft daarvan naar mijn geboortestad.
Ik vind lichtwedstrijden in de Galgenwaard altijd het mooist, hoewel de club en haar trouwste supporters toch het meest hechten aan de traditionele zondag als speeldag.
Voor mij, hopeloos nostalgisch aangelegde romanticus, straalt de betonnen Utrechtse stadionklomp in het avonddonker een troost en warmte uit die mij vervult met het zoete besef dat ik hier geboren ben, en zoveel mooie herinneringen aan deze grond heb bewaard. We parkeren op mijn aanwijzingen aan de Koningslaan, pal voor nummer 110, waar ik rond de eeuwwisseling heel chique woonde - uitzicht op het voorname Wilhelminapark, en ingeklemd tussen vooraanstaande buren als oud-burgemeester mevrouw Vos en media-icoon Pia Dijkstra. Hier vlakbij had ik ooit een fotosessie met Paper Moon, aan de vooravond van mijn bescheiden doorbraak als semi-professioneel rockdrummer. En hier ook zoende ik voor het eerst met mijn knappe, half-Indische vriendinnetje Monique. Op slechts een steenworp afstand van het park ben ik bovendien geboren, in een hospitaal dat tegenwoordig dienst doet als appartenmentencomplex. De snijdende Paaskou laat me koud - ik ga helemaal op in mijn hartsmeltende persoonlijke geschiedenis in deze stad.
De Galgenwaard ligt net aan de rand van een aantal volkswijken, waardoor het voor veel fans goed te doen is om simpelweg te voet naar het voetbal te kuieren. Bij het naderen van stadion wordt de stroom van roodwitte volgelingen, die uit alle straten en richtingen komt aangedromd, dan ook alsmaar dikker - ook een beeld van vroeger, toen dat bij vrijwel alle stadions zo ging, en het nog niet usance was om voetbaltempels neer te kwakken buiten de stadsgrenzen, op een liefdeloos industrieterrein of midden in de pampa.
We passeren de snackbar die zich officeel dé fancafetaria van FC Utrecht mag noemen, met nog altijd de goedlachse blonde Roxette-lookalike achter de toonbank, en waar ik ooit eens aan de beurt was met de opgave van mijn snackwensen, juist nadat Jan van Halst er zijn patatjes had besteld.
Dan buigen we, aan het einde van de Adriaen van Ostadelaan, de bocht om en zien lichtjes van de Utregse burcht in de sombere hemel fonkelen en twinkelen. Het belooft een schitterende avond te worden.
******
FC Utrecht - VVV-Venlo, 30 maart 2013: 2-1 (2-1), Eredivisie. Toeschouwers: 19.245.
******
(Foto: Rißmann)
dinsdag 9 april 2013
Domstadt-Wochenende (1)
Door een werkelijk geheel toevallige samenloop van omstandigheden (waarvan onze echtgenotes niets geloven) beschikten mijn zwager Martin en ik plotsklaps samen over kaartjes voor wedstrijden in Utrecht en Köln, daags na elkaar in één weekend. We doopten dit Paasweekend om tot Domstadt-Wochenende, vanwege de domstedelijke status van Utrecht en Köln, en snorden op zaterdag voor de eerste helft daarvan naar mijn geboortestad.
Ik vind lichtwedstrijden in de Galgenwaard altijd het mooist, hoewel de club en haar trouwste supporters toch het meest hechten aan de traditionele zondag als speeldag.
Voor mij, hopeloos nostalgisch aangelegde romanticus, straalt de betonnen Utrechtse stadionklomp in het avonddonker een troost en warmte uit die mij vervult met het zoete besef dat ik hier geboren ben, en zoveel mooie herinneringen aan deze grond heb bewaard. We parkeren op mijn aanwijzingen aan de Koningslaan, pal voor nummer 110, waar ik rond de eeuwwisseling heel chique woonde - uitzicht op het voorname Wilhelminapark, en ingeklemd tussen vooraanstaande buren als oud-burgemeester mevrouw Vos en media-icoon Pia Dijkstra. Hier vlakbij had ik ooit een fotosessie met Paper Moon, aan de vooravond van mijn bescheiden doorbraak als semi-professioneel rockdrummer. En hier ook zoende ik voor het eerst met mijn knappe, half-Indische vriendinnetje Monique. Op slechts een steenworp afstand van het park ben ik bovendien geboren, in een hospitaal dat tegenwoordig dienst doet als appartenmentencomplex. De snijdende Paaskou laat me koud - ik ga helemaal op in mijn hartsmeltende persoonlijke geschiedenis in deze stad.
De Galgenwaard ligt net aan de rand van een aantal volkswijken, waardoor het voor veel fans goed te doen is om simpelweg te voet naar het voetbal te kuieren. Bij het naderen van stadion wordt de stroom van roodwitte volgelingen, die uit alle straten en richtingen komt aangedromd, dan ook alsmaar dikker - ook een beeld van vroeger, toen dat bij vrijwel alle stadions zo ging, en het nog niet usance was om voetbaltempels neer te kwakken buiten de stadsgrenzen, op een liefdeloos industrieterrein of midden in de pampa.
We passeren de snackbar die zich officeel dé fancafetaria van FC Utrecht mag noemen, met nog altijd de goedlachse blonde Roxette-lookalike achter de toonbank, en waar ik ooit eens aan de beurt was met de opgave van mijn snackwensen, juist nadat Jan van Halst er zijn patatjes had besteld.
Dan buigen we, aan het einde van de Adriaen van Ostadelaan, de bocht om en zien lichtjes van de Utregse burcht in de sombere hemel fonkelen en twinkelen. Het belooft een schitterende avond te worden.
******
FC Utrecht - VVV-Venlo, 30 maart 2013: 2-1 (2-1), Eredivisie. Toeschouwers: 19.245.
******
(Foto: Rißmann)
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten